ချယ်ရီပန်းနဲ့ကောင်လေး

(၂)

'ဒုတိယနေ့'
မက်သရူးတစ်ယောက်တော့ပန်းချီမေဂျာက တစ်ချို့သောသူတစ်ဦးကို ရှာနေမိသလို မျှော်နေမိသလို မျက်စိကလည်ကလည်ဖြစ်နေတယ်လေ

'မင်းဘယ်သူ့ကိုရှာနေတာလဲ'
ဘေးနားကရွယ်တူသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကသတိထားမိလို့လှမ်းမေးလာသည်

မေးလာတော့မှသူ့မှာဖြေစရာမရှိ
နာမည်လဲမမေးမိလိုက်တာမို့ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းတောင်သူမဖော်ပြတတ်

သူမှတ်မိတာဆိုလို့ အဲ့ဒီ ဆံ့နွယ်လေးတွေ နွေးထွေးတဲ့အပြုံးတွေ ကလွဲရင်မရှိ

ထိုအခိုက်အတန့်မက်သရူးရဲ့နားရွက်လေးကိုအနောက်မှလူတစ်ယောက်ကတို့သွားသည်

အသေအချာထိုလူပဲပင်

'ကိုယ့်ကိုရှာနေတာလားဟင်'

မက်သရူးတစ်ယောက်အတွေးများနေတာမို့ထိုလူဝင်လာသည်ကိုပင်မသိ

'ရှာနေတယ်လို့လဲပြောလို့ရပါတယ်ကျွန်တော်သတိထားမိသေးတာ မင်း...'

"ကိုယ့်ကို ဟျောင်းလို့ခေါ်ပါဆိုနေ"

"မဟုတ်ဘူး ကျွန်ဝောာ်သိခြင်တာ ဟျောင်းနာမည်"

ထိုလူကဖော်ရွေစွာရီပြပြီ ကျွန်ဝောာ်ရဲ့ဆံနွယ်များကိုညှင်သာစွာ ဖွသွားသည်

ထိုလူဘာလို့သူ့နာမည်ကိုမပြောပြတာပါလိမ့်

💮💮💮

မက်သရူးဘေးနားကသူငယ်ချင်းကစကားများသည်

သို့သော်တစ်ကြောင်းလုံးအကျောင်းစုံအောင်ပြေပြသဖြင့်မက်သရူးတစ်ယောက်တော့သူပြောသမျှကိုစိတ်ဝင်တစားကိုနားထောင်သည်

ပြောသမျှအရာတွေထဲသူအကြားရဆုံကတော့ 'ငါတို့ကျောင်းရဲ့ပလေးဘွိုင်း'

ပြောပြတဲ့အကြောင်းကဆယ်ခုရှိရင် ရှစ်ခုလောက်ကသူ့အကြောင်းတွေချည်းပဲ

အဲ့တစ်ယောက်ကဒီလောက်တောင်လွှမ်းမိုးတာလား

‌"အဲ့တစ်ယောက်ကလေ လူတစ်ယောက်သူ့ကိုချစ်လာအောင်လုပ်နိုင်တယ် သူကတအားစိတ်ထားကောင်းပေးတယ် ပီးရင်အဲ့လိုမျိုး ညှင်ညှင်သာသာလေးနဲ့ပဲသူများအသဲတွေကိုခွဲတာမျိုး"