Alpha Rowan (COMPLETED)

EPILOGUE

"IT'S been three years, Rebecca. Hindi ka pa rin ba maka-move on? Everyone has now forgot what happened." Julian said to his wife as they both stared at the stone tablet in front of them.

Tatlong taon na ang lumipas mula ng mangyari ang labanang 'yon. Mabuti na lang at konti lang ang nalagas sa kanila, mas marami ang nalagas sa kanilang mga kalaban. But that war cannot be forgotten because many lives was taken including the important people of Shadow Pack.

"Hindi mo ako masisisi, Julian. I should just have stayed with her. Hindi sana nangyari 'to." Sabi ni Rebecca.

"Rebecca, it's no one's fault. No one was blamed and is going to be blame in the future. Ang mahalaga masaya tayong lahat." Sabi ni Julian saka hinalikan sa nuo ang asawa. "Let's go. Nauna na silang lahat sa pack house tayo na lang ang naiwan rito sa sementeryo."

Tumingin si Rebecca sa paligid. Wala na ngang tao sa sementeryo maliban sa kanilang dalawa ni Julian. Hinawakan niya ang kamay ng asawa. "Let's go home."

Ngumiti si Julian.

Umuwi ang dalawa sa pack house. Naabutan nila ang mga bata na naglalaro sa labas ng pack house habang ang kanilang mga ama ang nagbabantay sa kanila.

"Sa loob lang ako." Ani Rebecca.

Tumango si Julian saka tinignan si Rowan na nakikipaglaro sa anak nito. He smiled and walked towards his son.

"Rowan."

"Dad, saan ba kayo pumunta?" tanong agad ni Rowan. "Ang tagal niyo."

Julian sighed. "You should ask that your mother. She was reminiscing the memories of the past."

Natawa si Rowan. "Dad, hanggang ngayon ba hindi pa rin nakalimot si mommy? It's been three years. Nez said, it's no one faults."

Napabuntong hininga na lang ulit si Julian. "Ewan ko diyan sa mommy mo."

Umiling si Rowan. "No worries, dad. My wife will talk to her."

"Lagi naman pero hindi nakikinig ang mommy niyo." Napailing si Julian. Kinuha niya ang apo niya mula kay Rowan. "Where's Nez?"

"Nagpapahinga, dad. Kaya ako muna ang nagbabantay kay Rafael."

Julian looked at his grandson. "Do you want to eat?" tanong niya sa apo. Isang taon pa lang ito pero malinaw na itong magsalita. Well, normal na sa kanila 'yon bilang mga lobo. They aren't humans after all.

Agad na tumango ang bata. "Grandpa, I want pink soup."

"Ah?" hindi agad pumasok sa isipan ni Julian kung ano ang pink soup na sinasabi ng apo. "Anong pink soup?" tanong niya at tumingin kay Rowan.

Natawa lang naman si Rowan.

"Anak, may posibilidad yatang ibang direksiyon ang tatahakin ng anak mo." Sabi ni Julian.

"It's okay. It will be his choice. As long as he will do his responsibility as the Alpha of the pack."

Kumunot ang nuo ni Julian. "Anong pink soup 'yon?"

Rowan chuckled.

"Grandpa," sinapo ng bata ang mukha ng lolo niya, "smoothie."

"That's a strawberry smoothie, dad. Nez made it the other day and Rafael loved it." Ani Rowan. Hinaplos niya ang buhok ng anak.

"Then we'll make some."

"Dad, marunong po ba kayo?" tanong naman ni Rowan.

Julian glared at his son. "Anong tingin mo sa akin?"

"Dad, I was just asking. Masyado naman kayong halata." Sabi ni Rowan saka nagmamadaling umalis. Iniwan niya ang ama niya at anak niya sa labas.

Pumasok si Rowan sa loob ng pack house saka nagtungo sa Alpha's suite. When he entered the room, he saw his wife changing her clothes. Nakaisip naman siya ng kalokohan. He locked the door and walked towards his wife. Niyakap niya ito at hinalikan.