"Duru abla," diye bağırdı minik cadı.
"Efendim güzelim."
Kucağında olduğu amcasını göstererek.
"Bak amcam geldi." Dediğinde bakışlarım Ömer'e doğru kaydı oda ela gözleriyle bana bakıyordu.
"Gördüm canım hoş geldin Ömer," dediğimde açık bıraktığım sa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahçenin çimlerinin üzerine uzanmış, yaz güneşinin tadını çıkartıyordum ki, üzerime bir gölge düştü.
Gözlerimi açtığımda bir taş gözlerini dikmiş bakıyordu. Allah’ın özene bezene yaratmış olduğu taş, yani Ömer ela gözleriyle tek kaşını kaldırmış halde kafasını salladı.
“Başına güneş geçecek yazın hasta oluyorsun yine de akıllanmıyorsun Duru.”
Omuz silkerek kafamı çevirdim. “Bana bir şey olmaz Ömer.”
“Yarın çok hastayım diye gezdiğinde sorarım sana.”
Ayağının dibinde çantaya kaydı bakışlarım. Bu yattığım yerde hafifçe doğrulmama sebep oldu. O çanta koca bir taş gibi kalbimin üzerine oturmuş ve koca bir ağırlığı bana hediye etmişti.
“Gidiyor musun?” Dediğimde zorla yutkundum.
“Gidiyorum,” dediğinde bir çırpıda ayağa kalktım ve karşısına dikildim. Sebepsiz bir telaş ve biraz da buruklukla gözlerine bakarak konuşmaya başladım.
“Ama iki gün olmuştu geleli,” diye konuştuğumda sesimin sonlara doğru titremesini engelleyememiştim.
Sıkıntılı ve tereddüt dolu bakışlarımı üzerimde, yüzümde dolandı. Gözlerinde adını koyamadığım garip bir duygu vardı ve bu kalbimin ortasındaki taşı daha da büyüttü. Derin bir nefesi sesli bir şekilde çekinmeden üfledikten hemen sonra, “Bu işler böyle vatan beklemez.” dedi.
Omuzlarım yenilgiyle çöktü. “Haklısın ne zaman geleceksin peki?”
“Belli olmaz. Gitmeden seni görmek istedim. Her gidişin bazen dönüşü olmaz.”
Söyledikleriyle birlikte gözlerim doldu. Akmaması için dişlerimi dudaklarıma geçirdim.
"Öyle söyleme," dedim başımı iki yana sallayarak. Düşüncesi bile beni mahvetmeye yetip artıyordu ama her defasında bu kelime onun dudaklarının arasından öyle kolay çıkıyordu ki afallıyordum.
"Tamam," dedi, hafifçe gülümsedi. Boyu benden uzun olduğu için hafifçe kafasını yüzüme doğru eğdi ve işaret parmağını hafifçe burnumun ucuna vurdu.
"Doldurma hemen o gözleri, Duru. Merak etme, ben iyi olacağım. Allah'ın izniyle de döneceğim."
Hiç düşünmeden ona doğru adım atarak kollarımı boynuna sıkıca sararak sarıldım. Hiç bir şey düşünmeden konusunu içime çektim. Bana karşılık vermesi çok uzun sürmedi. Belime sardığı kollarını daha çok sıklaştırdı.
“Ömer.” Dediğimde bir damla gözyaşım omzuna düştü.
“Duru.”
“Dikkat et kendine sağ salim dön tamam mı?”
“Ederim.”
“Benim içinde et müsait olduğunda mesaj at.”
“Atarım,” dediğinde telefonunun sesi duyuldu. Bedenini bedenimden çekti. Çantasına doğru eğildiğinde ön gözünü açtı derin nefes aldığında içinden bana ait olan yirmi yaşımda aldığım sarı günlüğüm elinin arasında doğrularak bana döndü. Öyle bir yutkundum ki sesini duyduğu kesindi.
“Bu senin değil mi?”
Bakışlarım zor olsada gözlerine değdi. Kekeleyerek “e-evet.” dedim.
“Dün Aleyna’nın odasında buldum. Başta bakmayacaktım ama yere düştüğünde açıldı adımı gördüğümde dikkatimi çekti.”
Söyledikleriyle gözlerim irileşti, ellerim titremeye başladı. Telaş bedenimi dört bir yandan kaplarken bir an bayılacağım zannettim.
“Okudun mu?” diye sordum, korku dolu bir sesle.
“Okudum." Dedi, sert sesiyle bana doğru geldi. Tüm vücudumu titreme ele geçirirdi. Adımıyla nefesim kesiliyor kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.
“Satırlara değil bana hissettirdiklerini yüzüme karşı söylemeni, yazdığın taş Ömer’im kelimesini küçük ağzından duymak isterdim.” Elime uzanarak avucumun içine bıraktı.
“Bu mesele burada bitmedi, bunu döndüğümde konuşacağız şimdi Allaha emanet ol," diyerek arkasını döndü hızlı adımlarla bahçe kapısından çıktı.
Merhaba 👋
Yeni hikayeme hoş geldiniz. Ay heyecanlandım 🤭
Hikaye mahalle ve asker kurgusudur.
Yeni bölümler Zerda'nın finalinden sonra gelecektir. Ama benim işim belli olmaz her an atarım ahhsh.
Öncelikle kitaptaki isimler kimseden alınmamıştır. Ülkemizde olan her insanın kullandığı isimleri kullandım.
