Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
¤
Seunmin, Felix ve Chan hemen kapıya yönelirken Changbin onların peşine takılmak üzere olan Hyunjin'i kolundan yakaladı. "Jeongin seni orada görürse hepimizin kemiklerini kırar!"
"Ya yaralıysa!?"
"Ben ilk yardım biliyorum hyung." Dedi Felix.
Chan da onun haklı olduğunu bilerek sakinleşmeye çalıştı ve "Evet," dedi. "Babam tamamen Rose ile meşgul olduğundan bize yardıma gelemez, yalnız gidiyoruz. Dövüşmeyi bilmiyorsun, bir de seni korumak hepimizi tehlikeye atar."
Hyunjin yardım edemeyeceğini bilse de hiçbir şey yapmadan uzakta durmayı kendine yediremiyordu. "Seungmin niye geliyor o zaman?"
"O arabayı kullanacak, çatışmaya girmeyecek." Chan kardeşinden sonra bir de yanındaki diğer oğlana bir bakış attı. "Changbin, kardeşinin bizimle gelmesini istediğine emin misin?"
"O reşit bir birey ve kendini koruyabilir. Ne istiyorsa onu yapar."
Felix, Chan'a göz devirdi ve hepsinden önce evden çıktı. Kim'lere ait arabanın arka koltuğuna kendini atıp onları beklemeye başladı. Zaten çok geçmeden ikiside gelmiş Chan yolcu, Seungmin sürü koltuğuna geçmişti. Uzun yolu sessizlik içinde geçerlerken Felix’in onlara yabancı olması biraz gergin bir ortam yaratıyordu.
"Baban yüzünden mi asker oldun?" Diye sohbet açmaya çalıştı Seungmin.
Felix ona bakarak başıyla onayladı. Chan "Konuşmaya uğraşıyoruz. Yardımcı olsan?"
"Uzun yanıt mı istiyorsun? Peki. Babam ilk başta abimi bunun için yetiştirmek istedi ama abim daha çok, anlarsınız ya, sayıları tercih ediyordu. Ona karşı koyacak kadar cesur olabildi ve üniversite zamanı evden ayrıldı. Babam bana sardı. Asker olmaktan başka seçeneğim yoktu, abim kadar cesur değildim ve başka bir yeteneğim de yoktu. Abim bir süre sonra beni yanına aldı." Başını yana eğerek şirince gülümsedi. "Bu kadar benim hikayem."
Chan onun haline nefesini vererek bir gülüş bıraktı. "Seni görünce 'aaa ne sevimli' deyip sevmeye çalışıyorlardı sen de tam o anda öldürüyordun değil mi?"
