AY HOCA BOŞ BIRAKTI HEMEN DÜZENLİYİP SİZE ATIYORUM!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
¤
8 Yıl Önce Jeongin 17 iken
Jeongin, Hyunjin'i kendi evine çağırmıştı. Çok uzun zamandır okul dışında birbirlerini görmemişlerdi ve onunla zaman geçirmeyi özlemişti. Annesi ve babası kim bilir koskoca evin neresindeydiler? Babası muhtemelen kendini dünyadan soyutlamış bir şekilde bodrumda işleriyle uğraşıyor, annesi ise çalışma odasında tasarımlarıyla ilgileniyor olmalıydı. Yani yalnız sayılırlardı. Jeongin birbirleriyle iyi vakit geçirdikleri sonra da uyudukları güzel bir gün hayal etmişti ama ne olduysa oturma odasının ortasında sinirlerle birbirlerine bakıp bağırıyorlardı.
"Ne olduğunun farkında değilsin!" Dedi Jeongin. "Güya dışlanmak istemediğin için onlarla taklıyorsun ama onlara benzemeye başladığını görmüyorsun!"
"Kafanda büyütüyorsun! Doktor olmak için gece gündüz çalıştığımı öğrendiklerinde bana inek diyecekler! Dışlanmak veya zorbalanmak istemiyorum! Yalnız kalacağım! Bunun için iki istemediğim şey yaptıysam ne olacak? Çok da önemli değillerdi! Senin yapmadığın şeyler değillerdi! Neden karışıyorsun?!"
"Yalnız mı kalacaksın? Ben arkadaş sayılmıyor muyum? Lise birden beri yanında olan benim ama sevgisini istediklerin o soytarılar!"
Jeongin'in kalbi kırılmıştı. Sevdiği çocukla aralarındaki mükemmel olduğunu düşündüğü arkadaşlığı bozmamak için susuyordu ama anlaşılan onun için sandığı kadar önemli biri değildi. "Bana zorba, soğuk, kötü, çirkin, uğursuz, duygusuz, hissiz, ucube diyenler! Hep yanındayım ve seni olduğun gibi kabul ediyorum, sen istiyorsun diye onlarla vakit geçirmene bir şey demedim ama bu yaptığın arkadaşlığa ne kadar sığıyor?!"
Hyunjin en iyi arkadaşına şaşkın şaşkın bakıyordu çünkü yaptıklarını hiç fark etmemişti. Jeongin gerçekten çok ciddi görünüyordu. Neredeyse gözleri dolmuştu.
"Onlar yüzünden sarhoş olduğunda gelip arkanı toplamasam ne olacaktı? Sigaranın tadına baktın sen ya! Tanımadığın bir kızla öpüştün OYUN DİYE! Notlarındaki değişimi fark etmiyor musun? Seni kötü etkiliyorlar! Onlar tarafından kabul edilmek için taktığın maske yüzüne yapıştı! Farklı biri gibi davranıyorsun ve ben bundan nefret ediyorum! "Kendine gel artık! O gereksiz insanlara ihtiyacın yok ama sen sırf bu yüzden beni tekrar ve tekrar kırıyorsun!"
Daha sonra da cevap beklemeden hızlı adımlarla odasına gitti. Ağlamaya başlarken Hyunjin'in görmesini istememişti. Gecelerce canı yanarken, kalbi acırken Hyunjin sıfatlandırmak istemediği insanlarla kim bilir neler yapıyordu? Kafasını yastığına gönüp bağırarak ağlamaya başladı. Dışarı hiç ses taşmıyordu. Açıkçası pişman olmuştu çünkü ağır konuşmuştu. Resmen suçlamıştı. Aslında daha söylemek istediği çok şey vardı ama kendini tutmuştu.
