Oyun |texting|

Twelve

~Çağdaşkaralar adlı oyuncuya davet gönderildi, yazısıyla derin bir nefes alarak vereceği dönütü bekliyordum.

Gönderilen davet, kabul edildi. Yazısını gördüğüm anda konuşmak için dudaklarımı araladım.

"N'aber lan karakterine soktuğum." eşleşiyorsunuz yazısını görmeden önce telaffuz ettiğim bu kelime topluluğu, onda gülümseme etkisi yaratmış olacak ki, mutlulukla verilmiş bir nefes sesi işitildi.

"İyi öyle. Bu sefer yine ortalığa sıkıp da bana sövmeyeceksin değil mi?"

"Tabi ki de öyle yapacağım." dedim kıkırdayarak.

Karakterine baktığımda, bu sefer yine, sanki deja vu hissi yaşatmak istiyormuş gibi, geliştirme adına bir şey yapmadığı hediye karakteriyle girmişti.

"Mükemmel bir karakterim var öyle değil mi?" dedi karşısındaki savaşçıya sıkarak.

Bense rastgele döndürüp ortaya sıkarak, Çağdaş'a şerefsizlik olsun diye şarjör harcıyordum.

"Göksu, yapma şunu." dedi son kurşunlarını sıkarken.

"Yoo, yaparım." dedim parayla biraz daha mermi alarak.

"Göksu kaybetmek istemiyorum." dedi kazanma hırsının ağır basma sebebiyle daldığı oyunun verdiği amansız heyecanla.

"Tamam, bende kaybetmek istemiyorum ama senin kaybetmeni istiyorum."

"Göksu!"

Kıkırdayarak cevapladım.

"Çağdaş!"

Satın aldığım mermileri de boşa sıktıktan sonra, yaptığım hareket Çağdaş'a şerefsizlik bile olsa, karşı tarafın bana sıkarak öldürüşünü büyük bir acıyla izledim.

"Al seni süper zeka! Mutlu musun, tek kaldım."

Yüzüme görse kriz geçirebileceği bir gülümseme yerleştirdim ardındansa rakiple uğraşamayacağı kadar şoke edecek bir cümle telaffuz ettim.

"Sana, seni bulduğumu söyleyecek kadar mutluyum, Çağdaş." zaten yenildiğim oyundan çıkmadan önce söylediğim bu kelimeler, karşılığında yalnızca, şaşkınlığın verdiği refleksle bir 'ne' sorusunu duymamı sağladı.

Ancak umarım, iddia zamanının üzerinden bir gün geçtiğini hatırlamazdı.

Uwu, şuan her şey Çağdaş'ın balık hafızalı olup olmamasına kaldı.

[Bölüm ve kitap eleştirisi için yazılmış bir cümledir.]