Koray la son hızımızla oraya varmıştık ki ortam tam bir cenaze ortamıydı zaten .
Araf Bey akıl almaz çığlıklar atiyor , aras bir yandan caner bir yandan bagirisyorlardi .
Işte o gelmişti , tadına doyamadığı gül kokulu annesi , nasıl bırakabilirdi onca anıyı, nasıl bırakabilirdi; yuvasında unutmamayi göze alan ve herseyden habersiz bu yavruyu , ve en acısı belkide buydu ' ilk görüşte aşk ile deli olan bu cesur yürekli adamı '.😣😣
Araf Bey perişan durumda bağırıyordu ki doktor cümlesine başladı.
Doktor: biz elimizden gelen hereyi yaptık ama eşiniz çok kan kaybetmiş. Başınız sağolsun.
Bu cümleyle herkez biryere ayrılmış ellerini duvarlara başlarını yerelere sürüyorlardı.
Peki ya arda hiçbir şeyden habersiz oracıkta bizleri bekliyordu . Ya araf bey o napıyor olacaktı bu acıyı nasıl dindirebilecekti .
Araf Bey öylesine bağırıyordu ki artık bazı cümleler aklımda yuva kurmuştu .
" zehraaaaaaaaaa neden beni bıraktın. Zehrammmmm "
Bu cümle beni daha nekadar yaralaya bilirdi ki . ' zehraaaa beni neden bıraktın '
Araf Bey sonkez
Elleriyle sedyeyi durdurup yüzünü açıp öpüyordu 😢o doyamadığı zehrasini
Öylesine acı bir şekilde inliyordu ki değil biz doktorlar bile bu sahnede kendini bir seyirci vaziyetinde ağlar buluyordu.
" Sen ...( uzun bir nefes çekiş ve sonrasından gelen bir inilti ) bana bir söz vermiştin hatırlıyor musun (yine bir burun çekiş ve derin nefes alışlar) be-ben seni asla bırakmayacağım sonunda ölüm olsa bile demiştin . Şimdi ölüm var aramıza engel olan , şimdi de gelebilir misin aşar mısın bütün umutsuzlukları hı söyle sana aşar mısın gelir misin ? Ama şunu bil; sen nezaman ben gelicem diyorsan ben herzaman orada seni bekliyor olacağım . Zehra benim sana son sözüm bu peki ya oğlumuz ( içten gelen bir bir ağlama ve dahasi ağlama sendromu)
O nerede bilmiyorum o ne yapıyor bilmiyorum . Ben ona nasıl bakarım söyle sana sen olmadan . Ona nasıl yemek hazırlarım onu masada senin opuslerinin yerini tutmayan bir sabah kahvaltısında nasıl iştahını açacağım. Ben birşey bilmiyorum . KEŞKE SENIN YERINE BEN OLSEYDIM ."
Araf Bey cümlesini bitirir bitirmez koridorun basında öyle bir ses geldi ki hayatımda duyduğum ilk ve son ses olacaktı bu ses . Koridor basında bağıran arda idi . Hersyi öğrenmişti ve işte o an başladı. 😢😢 AYRILIK ....
Arda : annnnneeeeeeeeeeeeee. Bırakma beni . Ben seni yuvamda bekliyorum . Sen nereye gidiyorsun beni almadan . Annee senden son birşey istiyorum : BENIDE AL YANINA ... BENDE ÖLMEK ISTİYORUM....
( derin bir nefes çekiş ve haykırışlar)
Baba peki ya sen sen nasıl izin verdin biricik zehranin yanından gitmesine .
Arda cümlesini birkerede annesine sarılarak devam ettirmişti.
Arda : Anne bu sana ilk ve son sarılısim olacak unutma tamam mı beni . Bu acemi yavru kuşu asla unutma tamam mı....
"KENDINE IYI BAK ANNEM"
Kulaklarımdan yankılanması. Çıkmayan o sese kahrolsun ' ANNEEE BIRKMA BENI '.....
😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
