Nienawidzę cię kochać

XV. Zaczynam wariować

Isabelle

Kiedy dwadzieścia pięć minut później zajeżdżamy pod szpital, jestem kłębkiem nerwów. Staram nie pokazywać się stresu, który mnie ogarnia, ale czuję, że słabo mi idzie.

– Isabelle –wyrywa mnie z rozmyślań głos Willa. – Mówię do ciebie od pięciu minut, a ty mnie nie słuchasz?

– Hm?

– Nieważne – mówi zrezygnowany.

– Przepraszam, ale zamyśliłam się. Powtórz, co mówiłeś.

Patrzę na niego jak kot ze Shreka, na co od razu mięknie.

– Mówiłem, że nie musimy czekać bezczynnie przed szpitalem, bo Shane dostał wypis wcześniej.

– To dobrze – stwierdzam. 

– Rozmawiałem z mamą – odzywa się po chwili ciszy. – Wraca za dwa tygodnie.

Prycham po nosem.

– Nie musi wracać – oznajmiam zdenerwowana. – Jakoś sobie radziliśmy bez niej w domu, ale najwidoczniej znudziła jej się ta cała szopka. 

– Dlatego we wtorek pojedziemy do babci. Wszyscy nie mamy wtedy zajęć, a Shane nie ma terapii, więc termin idealny. Dzwoniłem już do niej i nas zapowiedziałem.

– Super.

Kiedy mam odpinać pasy, z budynku wychodzi Shane rozmawiający przez telefon. Oddycham z ulgą, gdy wsiada do samochodu, nadal mając urządzenie przy uchu. Dzięki siedzeniu z przodu mogę obserwować go w lusterku z nadzieją, że tego nie zauważy. 

– Dzięki, że po mnie przyjechaliście – mówi, chowając komórkę do kieszeni spodni. 

– Od tego są przyjaciele – odpowiada mu Will, na którego słowa delikatnie się uśmiecham.

Przyjaciele.

– Wiem i doceniam.

Około dziesięć minut później zatrzymujemy się pod supermarketem, do którego chciał wstąpić mój brat. Shane stwierdza, że jest zbyt zmęczony na chodzenie po sklepie, a ja? Ja chcę mu dotrzymać towarzystwa.

– Wszystko w porządku? – Między zagłówkami pojawia się głowa Shane'a. – Jesteś strasznie zamyślona.

Tak, myślę o tobie i o tym, co napisałeś w zeszycie.

– Wydaje ci się. 

– Isabelle – wypowiada moje imię poważnym tonem. 

Przewracam oczami tak, aby nie widział, ale orientuję się, że wszystko dostrzega w lusterku. 

– Jestem tylko zmęczona – kłamię, nie patrząc mu w oczy ani przez chwilę.

– Na pewno? – pyta troskliwym głosem, na którego dźwięk robi mi się ciepło na sercu.

Miło, że się o mnie martwi. 

– Na sto procent.

Odwracam wzrok w jego stronę, posyłając mu delikatny uśmiech. Będąc blisko niego, zauważam spojrzenie, którym nigdy mnie nie obdarował, spojrzenie pełne uczucia oraz szczerości. A może ja nigdy tego nie zauważałam lub nie chciałam zauważyć.

– Idzie Will.

Shane wskazuje na blondyna palcem, po czym cofa się na swoje miejsce. Spoglądam na brata i zamieram, widząc osobę idącą za nim w oddali.

– O Boże – szepczę, przykładając dłoń do ust. – Dlaczego, kurwa?

– Isabelle, co się dzieje? – pyta mój brat, zajmując miejsce kierowcy.