The Protector 7: El Scorpio

Κεφάλαιο 4°

°•Και σείστηκε η γη στο πέρασμα της και πνίγηκε και η θάλασσα...•°

(Δύο μήνες μετά)

Τα ακροδαχτυλα της είχαν ιδρώσει. Ώρα τώρα εσφιγγαν με μανία το καραβόπανο που είχε για κουρτίνα η βεράντα ενώ το βλέμμα της, τελείως αδειανό, αγνάντευε προς το λιμάνι. Η Λέιλα επέμενε ότι η ζωή ήταν ακόμα κάπου εκεί μέσα ενώ η ίδια ένιωθε ότι είχε χάσει κάθε αγνό κομμάτι της ψυχής της. Έτσι βάφτιζε κάθε απώλεια...

Η κενότητα της ήταν σαν μαύρη τρύπα. Ρουφούσε αχόρταγα τους φόβους της και τους μετέτρεπε σε ένα άδειο βλέμμα, σε τρέμουλο τις νύχτες και σε απελπισία. Καθισμένη με τα γόνατα αγκαλιά και έχοντας το σεντόνι μέχρι το κεφάλι, κοιτούσε ακόμα τη χαραμάδα της πόρτας μέχρι που την έπαιρνε από τη νύστα ο ύπνος. Έτσι έμαθε να κάνει τόσα χρόνια και σε αυτό το λίγο διάστημα που άλλαξαν όλα, δε θα ξέφευγε τόσο εύκολα.

Λίγους μήνες πριν, ήταν ένα τίποτα μέσα σε ένα ανθρώπινο από ψυχές καζάνι και τώρα, έγινε κυρία... 
Χρήματα, σπίτι, αυτοκίνητο μπάτλερ...
Ειχε όλα όσα θα ήθελε να έχει κάθε γυναίκα εκεί έξω, όσα ποτέ δεν είχε και όσα ήξερε καλά πως δεν της ανήκουν...

Το αεράκι σκούπιζε απαλά τον ιδρώτα που τόλμησε τα τρέξει ανάμεσα στα στήθη της και έτσι όπως ηταν ξαπλωμένη στην αιώρα , αναστέναξε.
Ελευθερία...
Μια λέξη, χίλιες έννοιες, αμέτρητες προσπάθειες για να την αποκτήσει.
Πόσο λάθος είχαν γίνει όλα από την αρχή; Η απάντηση φυσικά ήταν μια: Πολύ λάθος...

"Εδώ είσαι εσύ;" η φωνή του γαργαλησε τα αυτιά της και πριν γυρίσει το κεφάλι ένιωσε τα χείλη του να βαθαίνουν στο λαιμό της. "Σε έψαχνα παντού .." Συνέχισε αφήνοντας δύο τρυφερά φιλιά και εκείνη ανασηκώθηκε και κοίταξε ολόγυρα "Μη φοβάσαι. Κανένας δε μας βλέπει εδώ... Και σταμάτα πια να ενδιαφέρεσαι για το τι θα πει ο κόσμος!"

"Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος Λόγκαν .." παραδέχθηκε "Δεν θέλω η μητέρα σου να μας δεί σε αυτή τη κατάσταση. Δεν είναι σωστό"

"Ανελίζ θα ηρεμήσεις; Κανένας δεν είναι εδώ γύρω. Αλλά και να ήταν , που είναι το κακό; Από πότε ο έρωτας είναι απαγορευμένος;"

"Λόγκαν!" τον επιπληξε με το βλέμμα μα δευτερόλεπτα αργότερα, μαλάκωσε τον τόνο της "Με έσωσες και θα σου το χρωστώ για πάντα... Με αφήσατε να μείνω εδώ γιατί δεν είχα τίποτα πίσω μου. Προσφέρθηκα ακόμα και να δουλέψω μα δεν δέχθηκε κανένας σας... Δε το καταλαβαίνεις; Νιώθω σαν να καταπαταω τη χάρη που μου κάνετε και μόνο που βρίσκομαι εδώ... Θα είμαι πάντα ευγνώμων αλλά .."