រាត្រីត្រជាក់
ឈានចូលដល់ពេលក្បាលព្រលប់ទៅហើយ មេឃចាប់ផ្តើមប្រែពន្លឺ ពីភ្លឺចិញ្ចាចមកជាងងឹតស្លប់បណ្តើរៗសន្សឹមៗនិងមានពពកខ្មៅខ្មួរខ្មាញ ភ្លើងអគ្គិសនីត្រូវបានបើកបំភ្លឺឡើងបង្ហាញឱ្យមើលឃើញពីទិដ្ឋភាពនៅក្នុងផេនហោស៍ទាំងមូលដែលសម្បូរទៅគ្រឿងសង្ហារឹមយ៉ាងល្អប្រណីត។ មិនតែប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងរាត្រីនេះ ក៏មានខ្យល់បរិសុទ្ធនិងបរិយាកាសដ៏ល្អ ដែលអាចបង្ហាញឱ្យយើងមើលឃើញអំពីទេសភាពស្ងប់ស្ងាត់គួរសម មិនសូវជាមានមនុស្សច្រើនអ៊ូអរខ្លាំងពេកឡើយ។
«ប្រពន្ធសំឡាញ់?» រាងកាយតូចដែលអង្គុយបណ្តែតអារម្មណ៍លើប៉ោអ៊ីសញ្ជប់សញ្ចឹងសម្លឹងមើលទៅកាន់មេឃងងឹតនិងគ្រាប់ផ្កាយតូចៗដែលមានពន្លឺភ្លឺផ្លេកៗ ស្រាប់តែបានបែរក្រសែភ្នែកមកសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខស្វាមី ដែលឈរស្លៀកត្រឹមតែកន្សែងពណ៌សមួយល្វែងខាងក្រោមតែប៉ុណ្ណោះ។
«ញាំទេ?» ថេយ៉ុង ធ្វើជាលើកប្រអប់ផ្លែឈើរីពណ៌ក្រហមស្រស់ៗឡើងមករួចខិតចេញបន្តិចដើម្បីឱ្យស្វាមីឡើងមកអង្គុយជាមួយខ្លួនដែរ។
«ផ្អែមដល់ឈើរីរបស់អូនទេ?» ជុងហ្គុក និយាយញញ៉េះញញ៉ោះចិត្តភរិយាហើយលើកដៃទៅកាន់អង្អែលចំចុងចង្ការរាងតូចថ្នមៗ រួចក៏ឱនទៅថើបបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ ថេយ៉ុង ដែលកំពុងតែខាំញាំផ្លែឈើរីក្នុងមាត់ឮសូរជ្រុបៗយ៉ាងផ្អែមឆ្ងាញ់។
«ថើបអូនពេញមួយថ្ងៃហើយមិនទាន់ឆ្អែតទៀតហ្អេរ?» រាងតូចសំដែងឫកពាម្ញិកម្ញក់ក្រោកប្តូរទៅអង្គុយខាងលើភ្លៅនាយវិញម្តង។
«បើឆ្អែតស្មានថាបងតាមថើបអូនរហូតទៅអ៊ីចឹងតើសមែនទេ?» ប្រអប់ដៃដ៏ក្រាស់ឃ្មឹកបានលូកស្ទាបច្របាច់លើភ្លៅស្រឡូនអង្អែលថ្នមៗហើយញញិមនិងឱនទៅថើបញក់ញីប្រឡោះកស្រឡូនបឺតជញ្ជក់បន្សល់ស្នាមម្តងហើយម្តងទៀតមិនចេះជិនណាយសោះ។
«អូនរសើបណាស់បានហើយ!» ថេយ៉ុង រើបម្រះតិចៗ ខំប្រឹងញញិមគេចមុខចេញពីស្វាមីដែលខំប្រឹងប្រែងចាប់ទាញប្រឡេះអាវចងខ្សែរាងតូចរហូតដល់ដាច់ផ្តាច់ចេញពីគ្នាដោយងាយ។
«បង!!» ជុងហ្គុក ឮហើយញញិមចុងមាត់បង្កប់ល្បិច។
«ស្ងៀមកុំស្រែក!» រាងក្រាស់ថាចប់ចាប់បោចចង្កេះរបស់ខ្លួនចេញពីចង្កេះហើយក្រោកឡើងចាប់រាងស្រឡូនឱ្យគេងលើប៉ាវអ៊ីផ្ងាឡើងមុននឹងជ្រៀតជ្រែតខ្លួនចូលទៅរកប្រឡោះភ្លៅមួយគូរនោះ ដោយកន្ធែកជើងរាងតូចធំៗចេញពីគ្នាហើយក៏ស៊កអាវុធពិសេសចូលទៅម្តងទៀត។
«ហ្អឹម!!!» ថេយ៉ុង ស្រវាឱប.កស្វាមីដោយព្យាយាមបិទភ្នែកគេងទទួលយកភាពសុខស្រួលកាត់ល្ងាច កាលពីរសៀលមិញមកមិនទាន់ឆ្អែតដូច្នេះគេចង់បន្តរហូតដល់ពេលយប់ពីមួយទឹកហើយទៅមួយទឹកទៀតឥតឈប់ឈរ។
«សឺត..»
«អ្ហាស..»
«អ្ហា...» ជុងហ្គុក និង ថេយ៉ុង ស្រែកថ្ងូរប្រណាំងគ្នា ទឹកមុខម្នាក់ៗគ្របដណ្តប់ទៅដោយកាមកិលេស យ៉ាងរោលរាលក្តៅគគុកសព្វពាសពេញនៃរាងកាយទាំងពីរ ហើយបានធ្វើឱ្យដំណក់ញើសចាប់ជ្រាបហូរចុះមកតក់ៗអូសកាត់លើស្បែកខ្លួនប្រាណននលគកទទឹកជោក។
«ថ្ងូរមកប្រពន្ធសំឡាញ់កុំខ្មាសអៀនអី!» ជុងហ្គុក យកចុងម្រាមដៃច្បិចលើថ្ពាល់ក្រហមគួរឱ្យស្រលាញ់យ៉ាងក្នាញ់មុននឹងឈ្ងោកទៅថើបលើថ្ពាល់ ថេយ៉ុង មួយដង្ហើម ញញិមពេលត្រូវបានភរិយាខ្វាចដាច់សាច់រលាត់ លើខ្នង មានអារម្មណ៍ថាក្រហាយនៅពេលដែលមានឈាមហូររឹមៗលើខ្នងរបស់ខ្លួនប៉ះថ្ពាល់នឹងញើសដែរនោះ។
«លោកប្តី..» ចង្កេះដ៏ស្វាហាប់មិនបានបង្អង់ឈប់មួយខណៈណាទេ គេគិតតែពីស៊ុតល្បឿនញាប់ទៅៗនិងកន្ទ្រាក់ធ្វើឱ្យដើមទ្រូងតូចច្រម៉ក់ៗទាំងគូពើងឡើងស្រួចចង្អុលប្រស្រីភ្នែកស្វាមីល្មោភកាមឱ្យស្រេកឃ្លាន រួចក៏ឈ្ងោកឱនផ្ទៃមុខចុះមកបឺតជញ្ជក់លើចុងស្រួចទាំងគូ ខាំញិចៗដោយអារម្មណ៍ពុះពោកញ្ជ្រោល។
«អ្ហាស..» ថេយ៉ុង ស្រេវស្រើបរមួលពេញក្នុងពោះ អារម្មណ៍ចាប់ប្រែឡើងកម្តៅពេញក្នុងខ្លួនយ៉ាងខុសប្លែកពីប៉ុន្មាននាទីមុន ស្របពេលដែលភាពរឹងមាំបុកញាប់ទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយកាន់តែស៊ុបណែនសំណើមសថ្លាក៏ចាប់ជ្រាបព្រួសចូលទៅក្នុងនោះម្តងទៀតសារជាថ្មី។
«អ្ហា!!!» ជុងហ្គុក គ្រលែងចង្កេះបុកកាន់តែញាប់ឡើងៗ ជើងប៉ាវអ៊ីដែលកកិតទង្គិចទៅនឹងឥដ្ឋការ៉ូស្រាប់តែបានបន្លឺសំឡេងងឺតងកលាន់ឮទ្រហឹងអឺងកងរំពងពេញក្នុងត្រចៀកគួរឱ្យខ្មាសអៀន។
«អ្ហើស..ដល់វេនរបស់អូនម្តងហើយ!» ថេយ៉ុង ស្ទុះចាប់បង្វិលឱ្យស្វាមីអង្គុយស្ងៀមទ្រឹងដោយខ្លួនក៏បានសំដែងឫកពាធ្វើជាអ្នកបម្រើសេវាកម្មជូនស្វាមី ខណៈបបូរមាត់ទន់ល្មើយបានថើបនិងក្រេបជញ្ជក់អូសអណ្តាតលើក្បាលពោះសម្បូរទៅផ្នត់សាច់ដុំមុននឹងជញ្ជក់ហើយបែរខ្នងប្រើត្រគាកគ្រវីអុកខ្លាំងៗពីលើភាពមហិមាររាងក្រាស់ទាល់តែលាន់រន្ទឺសំឡេង។
ផ្លាប់!!ផ្លាប់!!ផ្លាប់!!
«ល្អខ្លាំងណាស់អូនសំឡាញ់ឱ្យញាប់..ញាប់ខ្លាំងជាងនេះបន្ថែមទៀតមក!»
«អ្ហាស៎ៗៗៗ!!» ថេយ៉ុង របូតសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរឡើងគួរឱ្យអាម៉ាស់ កាលបើត្រូវបានស្វាមីរន្ថាន់ប្រើកម្លាំងដូចយក្សរបស់ខ្លួនសម្រុកបុកញាប់កាន់តែលឿនដូចជាព្យុះ មិនយូរប៉ុន្មានឋានសួគ៌ជាន់ចុងក្រោយក៏បានឡើងទៅដល់ចំណុចកំពូលដោយសេចក្តីសុខក្តៅគគុក។
ឈូរ!!
សំឡេងទឹកបើកបង្ហូរច្រោះចេញមកផ្សើមលើសក់ក្បាលមនុស្សអាក្រាតកាយននលគកទាំងពីរនាក់ក្នុងបន្ទប់ទឹក។ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ទៅរួចជាស្រេចមកហើយ ក្រោយមកពួកគេក៏បានងូតទឹករៀបចំសម្អាតខ្លួនប្រាណស្អាតបាតអស់ សឹមនាំគ្នាវិលត្រលប់ទៅកាន់គ្រែគេងជំនួសវិញម្តង។
ប៊ឹប!!
រាងក្រាស់ទម្លាក់គូទអង្គុយចុះដល់ពូកទន់ល្មើយហើយស្រវាទៅចាប់យកសម្លៀកបំពាក់ ខណៈប្រអប់ដៃស្រឡូនទាំងគូក៏លូកចូលទៅចាប់សម្លៀកបំពាក់ទាំងនោះបង្អាក់សកម្មភាពនាយកំលោះមួយប៉ប្រិចភ្នែក។
«អូនចង់ធ្វើអីហ្អាសថេយ៍?» ជុងហ្គុក ស្រាប់តែចងចិញ្ចើមឡើងបង្ហាញនូវទង្វើងឿងឆ្ងល់។
«គេងជាមួយអូន មិនបាច់ពាក់ខោអាវទេ អូនថតរូបផ្ញើឱ្យប្រពន្ធបងមើល!»
«ថេយ៍!!» សំឡេងធ្ងន់ៗស្រាប់តែបង្អូសឮសូរវែងបន្លាយ។
«បងហ៊ានប្រកែកជាមួយអូនផងមែនទេ?»
«ដេកស្រាត បងក៏ចេះខ្មាសគេ!»
«ខ្មាសស្អីស្រាតទាំងពីរនាក់ទេតើស!»
«អូន!!»
«នៅឱ្យតែស្ងៀមទៅ!» ថេយ៉ុង វាយលើស្មាក្រាស់ខ្លាំងៗមុននឹងដាក់គូទអង្គុយចុះលើភ្លៅរាងក្រាស់ហើយទាញទូរស័ព្ទចេញមក យកមកថតរូបតាមទំនើងចិត្ត មិនខ្លាច មិនកោតក្រែងចិត្ត ដ្បិតចង់បញ្ឈឺចិត្តស្រីម្នាក់នោះឱ្យឈឺចាប់ដល់ថ្នាក់ដាច់ខ្យល់ស្លាប់តែម្តង។
ថ្ងៃបន្ទាប់
ហាងអាហារចិន..
អ្នកស្រី លីហ្សូ រួមទាំងកូនប្រុសដ៏ចំណាប់របស់គាត់នៅតែបន្តធ្វើការរស់រវើកដដែល។ នៅក្នុងហាងមានបុគ្គលិក ៤-៥ នាក់ដែលសុទ្ធសឹងតែមមាញឹកគ្រប់ៗគ្នា ហើយជាពិសេសនោះគឺការគ្រប់គ្រងហាង នៅពេលដែលបានបាត់វត្តមាន ថេយ៉ុង ទៅម្នាក់ទៅ ដ្បិតអាជីវកម្មរបស់គាត់នៅតែបន្តលក់ដាច់ជាហូរហែរក៏ពិតមែនក្តី តែបើឱ្យរកអ្នកដែលអាចជំនួសដៃជើងរបស់គាត់គ្រប់សព្វបែបយ៉ាងដូចជា ថេយ៉ុង ពិបាកតាមស្វែងរកមកណាស់ ហើយថែមទាំងមិនទុកចិត្តទៀត។
«ម៉ាក់យាយលីហ្សូ!!» ស្ត្រីចំណាស់ទម្លាក់ស្រោមដៃចុះ រួចងាកមកសើចទាំងអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តសម្លឹងមើលមុខក្មេងប្រុសតូចច្រម៉ក់ដោយការសប្បាយចិត្ត។
«ចាងហ្វា ចៅសំណព្វចិត្តយាយ!» ចាងហ្វា រត់តាំងៗទៅចាប់ឱបស្ត្រីចំណាស់ ហើយសើចដាក់គាត់ហែកថ្ពាល់គ្រហាញៗបីដូចជានឹករំឭកដល់គាត់រកថាមិនត្រូវឡើយខកខានបានជួបគាត់អស់ពេលជាងកន្លះខែមកនេះ គេពិតជានឹកស្នាដៃធ្វើម្ហូបរបស់គាត់ខ្លាំងណាស់។
«លោកយាយ ថ្ងៃនេះចាងហ្វាមកលេងលោកយាយជាមួយនឹងដេតឌីមាំមីដែរ!»
«អ៊ីចឹងអ្ហេស ហើយចុះឯណា ថេយ៉ុង នុះ?» គាត់អរផើតពោះឡើងខណៈ ទ្វារហាងក៏បានរបើកឡើង ដែលបង្ហាញឱ្យឃើញពីរូបរាងស្រស់ស្អាតថ្លៃថ្នូរសាច់ឈាមភ្លឺស្រស់ថ្លា មុខមាត់រីកស្រស់ដូចជាផ្កា មិនមែនស្រពាប់ស្រពោនក្រៀមក្រំដូចជាកាលពីមុនទៀតឡើយ។
«អ្នកស្រី លីហ្សូ!!»
«ហឹស..ថេយ៉ុង!!» ស្ត្រីចំណាស់ក្រោកឈរ តបនឹងការចាប់ប្រសោបប្រអប់ដៃពី ថេយ៉ុង ក្នុងទឹកមុខញញិមស្រស់ប៉ប្រិម។ ខណៈ ចាងហ្វា ក៏ស្ទុះស្ទាររត់ចេញទៅតាមរាក់ទាក់កំលោះ លីអាន នៅឯខាងណោះបាត់។
«ថេយ៉ុង ឥឡូវនេះស្អាតខ្លាំងណាស់ នៅទីនោះបែបថាសប្បាយចិត្តណាស់ហើយមើលចុះសាច់ឈាមស្រស់បស់មុខមាត់ភ្លឺថ្លាឆ្ងាយណាស់ខ្ញុំគួរតែហៅ..»
«ហៅខ្ញុំដូចដើមណា អ្នកស្រី លីហ្សូ!» ថេយ៉ុង និយាយកាត់សម្តីគាត់ គេហាក់យល់ពីបំណងរបស់គាត់យ៉ាងច្បាស់ៗក្នុងចិត្តរួចទៅហើយដែរ។
«អ៊ីចឹងទៅអង្គុយលេងខាងក្នុងសិនទៅ!» អ្នកស្រី លីហ្សូ សំដែងការគួរសមរួចនាំពួកគេទៅរកតុអង្គុយ បន្ទាប់មកបុគ្គលិកក៏បានម្នីម្នាលើកអាហារមកជូនពួកគេតាមដោយបញ្ជាថៅកាយហាង។
«សម្លឹងអី?» សំឡេងកូនក្មេងតូចៗពីរទៅបីនាក់ស្រែកចេចចាចខាងក្រៅហាងដែលយើងមើលទៅក៏ឃើញថាជាក្មេងក្នុងតំបន់នេះច្រើនបានបណ្តើរគ្នា ដើរលេងជាក្រុមៗដង្ហែរគ្នាពេញទាំងទីហ្នឹង។
«.......» ចាងហ្វា មិនលាន់មាត់តបតនិយាយអ្វីសោះ រួចក៏ឈរឱបដៃលើដើមទ្រូងសម្លឹងមើលក្មេងៗអស់នោះ នាំគ្នាប្រមូលរបស់របរមកលេងឌឺដងនៅចំពោះមុខគេសប្បាយគួរឱ្យប្លែកភ្នែកដែរ។
«ឪវាជាប់គុក វាជាកូនអ្នកទោស!» ហាហា!! សំឡេងសើចបន្លឺឡើងទ្រហឹងអឺងកង ទឹកមុខក្មេងៗគួរឱ្យស្អប់ទាំងនោះពោពេញទៅដោយក្តីសប្បាយរីករាយនិងបាននិយាយពាក្យមិនសមរម្យមកលើ ចាងហ្វា ខណៈក្មេងតូចល្អិតក៏អស់ការស៊ូទ្រាំ នៅពេលដែលឮសូរដល់សម្តីដែលនិយាយប្រមាថដល់កិត្តិយសឪពុកខ្លួននោះដែរ។
«ចុះហ្អែងមានឪសារីដូចឪអញអត់? ហ្អែងឆ្លើយមើល៍ ឪហ្អែងមានដូចឪអញអត់?» ចាងហ្វា ពើងដើមទ្រូងដើរចូលទៅចាប់ច្រានស្មាអាល្អិតក្បាលត្រងោលដែលបាននិយាយស្តីខុសឆ្គងមកកាន់ខ្លួនរួចហុចទឹកមុខខឹងសម្បារទៅកាន់ពួកវាដោយចរិតអំនួតក្អេងក្អាង។
«......» សំឡេងស្ងាត់ហាក់គ្មានប្រយោគតបឆ្លើយ។
«អាកូនមានឪមិនដែលស្គាល់គុក អត់ទាន់សម័យ!»
ព្រួស!!
លីអាន ព្រួសទឹកអស់កំពប់ពីមាត់ខ្ជាយចេញ កាលបើឮសូរពាក្យដ៏ហួសចិត្តចេញពីបបូរមាត់អាក្មេងល្អិតមាឌតូចស្តួចស្តើងបែរជាមានសម្តីធំអំនួតហួសមាឌទៅទៀត។
«សម្តីអានេះដូរមាសមិនបានទេ!»
«ស្តាប់ណាអាក្បាលត្រងោល អាមុខដូចកណ្តូប អាធ្មេញចបកាប់ អាសក់ក្បាលផ្សិត ទោះឪអញជាប់គុក តែឪអញ ចិញ្ចឹមអញ ស្រលាញ់អញ ស្រលាញ់ម៉ែអញ អានោះ..អាក្បាលរលីងគ្មានសក់មួយសរសៃ មុខដូចចៃឆ្កែ សម្តីដូចអាចម៍ ទោះបីឪហ្អែងអត់ដែលជាប់គុក ចូលគុក តែឪហ្អែងអត់ចេះប្រដែប្រដៅកូនទេ បើឪអញវិញសាកតែអញ ដើរទៅនិយាយដាក់កូនគេ ដូចហ្អែងអ៊ីចឹងមើល ចាប់អញទះបែកកញ្ចប់មាត់!» ចាងហ្វា ឈររៀបរាប់ស្រដីចាក់ទឹកមិនលិចការពារកេរ្តិ៍ឈ្មោះឪពុកដូចជាកូនកត្តញ្ញូម្នាក់ ដ្បិតគេនិយាយស្តីមិនសូវល្អជាមួយនឹងឪពុក តែគេស្រលាញ់ ឱ្យតម្លៃឪពុករបស់គេខ្លាំងណាស់។
«ក្បាលឡើងត្រងោលអញកោតតែចេះមកដៀលអញអ្នកមានសក់ទៅកើតនៀក!»
«ហាហាហា!!» លីអាន ឈរសើចកាច់កកាច់ខ្លួន អាយុជាងសាមសិបឆ្នាំទៅហើយ នៅមកឈរស្តាប់ក្មេងៗឈ្លោះគ្នា នៅឆ្លៀតសើចចម្អកអាល្អិតអស់ទាំងនោះទៀត។
«ចាងហ្វា មកណេះមកកូន!» ថេយ៉ុង ចេញមកឈរហៅកូនប្រុស មិនចូលចិត្តឱ្យកូនទៅតាមឈ្លោះប្រកែកជាមួយក្មេងមានចរិតមិនល្អទេ។
«បាទ!!» ចាងហ្វា ឮហើយខំរត់ទៅរករាងតូច មុននឹងងាកមកសម្លឹងមុខក្មេងអស់នោះទាំងចិត្តខឹងមួម៉ៅដដែល។
នៅតាមផ្លូវត្រលប់មកផ្ទះវិញ..
បន្ទាប់ពីរឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើង ត្រូវបានបកស្រាយរួចរាល់អស់មកហើយអ្នកទាំងបីនាក់ ស្ថិតនៅក្នុងរថយន្តទំនើប បានត្រឹមតែរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ នៅពេលដែលឮសូរថាក្មេងក្មាងអស់នោះបាននិយាយពាក្យមិនសមរម្យមកកាន់កូនប្រុសរបស់ខ្លួននោះ។
«ចាងហ្វា មិនគួរចូលទៅជិតក្មេងអស់ទាំងនោះទេ នៅតំបន់នោះសម្បូរណាស់ក្មេងៗដែលមិនសូវទទួលបានការអប់រំពីឪពុកម្តាយ!»
ថេយ៉ុង ឧទានទាំងការមិនពេញចិត្ត ដ្បិតខ្លួនធ្លាប់បានរស់នៅទីនោះដែរ ម្យ៉ាងវិញទៀតសុទ្ធសឹងតែជាក្មេងៗដែលត្រូវបានឪពុកម្តាយបណ្តែតបណ្តោយមិនសូវមើលថែយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ទៀត។
«ទៅបន្ទោសពួកគេក៏មិនកើតដែរ បើវាជាការពិតនោះ!» ស្របពេលកំពុងបើកឡាន ជុងហ្គុក ស្រាប់តែលាន់មាត់និយាយឡើង ហើយទឹកមុខរបស់គេក៏ប្រែជាធម្មតាមិនសូវជាមានសម្ពាធដូចជាម្តាយកូនទាំងពីរនាក់នោះទេ។
«ចាងហ្វា សូមទោសមាំមី!!» ចាងហ្វា លើកដៃសំពះចុងច្រមុះ ថេយ៉ុង រាល់ពេលធ្វើខុសក៏តែងតែសូមទោស ចូលចិត្តសំពះច្រើនជាងឱនលំទោនក្បាលតាមប្រពៃណីកូរ៉េដែរ។
«អ៊ឹម!!» ថេយ៉ុង គ្រហឹមបន្តិចឈ្ងោកទៅថើបថ្ងាស់កូនកំពុងអង្គុយលើភ្លៅខ្លួននោះ។
«កូនមានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចពេលទៅស្តាប់ឮគេនិយាយមិនល្អពីដេតឌី?» ជុងហ្គុក ងាកទៅសួរកូនហើយសើចញញិមឌឺដាក់អាល្អិត ចាប់ផ្តើមរករឿងញ៉ោះកូនឱ្យកើតចិត្តខឹងឡើងមកទៀតហើយ។
«សម្តីម៉ែឪខ្លួនឯងកូនមិនស្តាប់ផងរឿងអីទៅស្តាប់សម្តីគេ? ហើយដេតឌីដែលល្អចាប់តាំងពីពេលណា អាក្រក់មករហូតសោះ!» ចាងហ្វា និយាយម៉ាំងៗកាលបើឃើញឪពុកបញ្ឈរភ្នែកឡើងសស្គូសដាក់ខ្លួន រួចលើកដៃខ្ទប់ដើមទ្រូងហាក់ដូចជាឈឺចាប់និងសម្តីកូនខ្លាំងណាស់។
«ចុម!ឈឺអួលៗ!»
«បងនេះចូលចិត្តសួរបញ្ចោះចិត្តកូនសមមុខហើយ!» ថេយ៉ុង សើចទាល់តែជ្រួញកន្ទុយភ្នែក នៅមិននៅចូលចិត្តយកសាំងទៅចាក់ភ្លើងថែមទៀតណាស់។
«ចាំមើលតែទៅដល់ផ្ទះចាប់វាយម៉ែកូននេះឱ្យបែកកំប៉េះគូទទាំងពីរ ជាពិសេសអាកូនក្មេងចរិតខូច!»
«ចុះដេតឌីចរិតអន់?»
«អ្ហឹះៗៗ!!» ឮសូរអ៊ីចឹង ថេយ៉ុង សើចយ៉ាងកក្អឹក។
«ចរិតអន់ហ្នឹងហើយ បានមានកូនកាត់ចរិតដូចតាម!»
«គ្មានដូចផង ចាងហ្វា ឆ្លាតជាងដេតឌី!!»
«អូហ៍ឆ្លាតសម្បើមណាស់ ចរិតខូចដូចកូនឆ្កែ!»
«ម៉េចបានដេតឌីយកខ្លួនទៅប្រៀបជាមួយឆ្កែចឹង? តែកូនឆ្កែ ចុះឪ..»
«ឪជាទេវតា! ជប់កូនឱ្យកើតមកក្លាយជាកូនឆ្កែ!!»
«ហ៊ឹកៗមាំមី!!» សំឡេងតូចស្រួយស្រែសស្រាប់តែស្រែកយំឱ្យទ្រហឹងឡើងមក។
«មានឯណាកូនមាំមីកើតចេញពីមាំមីជាកូនមនុស្សទេតើសកូន!!» ថេយ៉ុង រហ័សរហួននិយាយលួងលោមកូនតូចយំធ្វើភ្នែកម៉ក់ៗដាក់ខ្លួន។
«ចាងហ្វា កូនមនុស្សហ្ន៎?» ចាងហ្វា យំខ្សឹកខ្សួរៗដេកននៀលលើដើមទ្រូង ថេយ៉ុង សំដែងឫកពាម្ញិកម្ញក់គួរឱ្យគ្រឺតក្នាញ់។
«គ្មានទេ កូនឆ្កែហ្នឹង!!»
«កូនមនុស្ស ដេតឌី បិទមាត់!!»
«អាកូនឆ្កែ!!»
ផាច់!!!
«អូយ អាចាងហ្វា!!» ជុងហ្គុក ស្រែកភ្ញាក់ឱ្យព្រើតកាលបើត្រូវកូនទះមួយកំផ្លៀងស្វាងងងុយចែស។
ថ្ងៃបន្ទាប់..
មន្ទីពេទ្យ
បន្ទាប់ពីបានសម្រាកព្យាបាលមើលថែសុខភាពយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ពីសំណាក់ក្រុមគ្រូពេទ្យ រឹងដៃ រឹងជើង រួចមកហើយ ថ្ងៃនេះក៏ជាថ្ងៃចុងក្រោយដែលខាងមន្ទីពេទ្យបានអនុញ្ញាតឱ្យ ម៉ូយ៉ុង វិលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញដែរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ លោកស្រី ហេវ៉ុន បានមើលថែនាងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ចំណែកឯពាក្យបន្តឹងដែល ថេយ៉ុង បានប្តឹងផ្តល់ទៅលើរូបនាងឮមកថាគេក៏បានដកពាក្យបន្តឹង ព្រោះតែនឹកឃើញយោគយល់ដល់សម្តីលោកស្រី ហេវ៉ុន បានព្យាយាមខំប្រឹងប្រែងអង្វរករគេខ្លាំងពេក។
«ពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញឯងប្រញាប់ទៅរៀបចំរឿងរបស់ឯងជាមួយនឹង ជុងហ្គុក ឱ្យបានដាច់ស្រេចទៅ យើងមិនចង់ពិបាកចិត្តបន្តទៅទៀតទេ!»
លោកស្រី ហេវ៉ុន ឧទានទាំងខ្លួនប្រាណស្រាលស្ញើករបស់គាត់ មួយរយៈនេះគាត់នឿយហត់ខ្លាំងណាស់ គ្មានមួយថ្ងៃណាដែលគាត់អាចគេងលក់បានដោយសុខស្រួលចិត្តនោះទេ។
«ខ្ញុំច្បាស់ជាធ្វើតាមសម្តីរបស់លោកស្រី!» ម៉ូយ៉ុង តបស្តីចុងមាត់ចុងក លើកដៃជូតដំណក់ទឹកភ្នែកចេញតាមដោយអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមរលីងពីខ្លួន មុននឹងឱនមើលទូរស័ព្ទដៃ ដែលមានលោតសារផ្ញើមកជាមួយរូបថតអាសអាភាសទឹកមុខនាងស្រាប់តែប្រែប្រួលមួយប៉ប្រិចភ្នែក។
(របស់ទោះធ្លាប់ប្រើដដែលគ្នា តែយើងជាអ្នកប្រើមុន យប់មិញពិតជាស្រួលខ្លាំងណាស់ មានឱកាសនិងផ្ញើរូប HD ជាងនេះឱ្យមើលណ៎ា ហិហិ)
«ចង្រៃមែន!» នាងលួចជេរប្រទេចក្នុងចិត្ត រួចក៏លុបសារទាំងអស់នោះចោលដោយចិត្តខឹងសម្បារកញ្ជ្រោលពេញក្នុងទ្រូង ឈាមដែលហៀបនឹងត្រជាក់ ស្រាប់តែក្តៅពុះពោរកថាមិនត្រូវរំជួលឡើងមកម្តងទៀត។
