SMILE FOR ME • TAEKOOK ✓

6

Haiiii, ben geldiiim.

Yazım yanlışlarım varsa affoluna, keyifli okumalar dilerim lokumlarım! Xx

+++++

"Sarılmak istersen, ben buradayım Taehyung..." diye fısıldayıp kolumla uzanarak sırtına yavaşça pat pat vurdum.

Dokunduğum sırtı kendini sıkmaktan kaskatı kesilmişken, gözlerini aralama ihtiyacı duymadan kolyesini dudaklarından ayırdığı gibi kollarını etrafıma doladı.

Bana sarılmasını beklemediğim için afallamış olsam bile, yattığım yerin el verdiği ölçüde sarılışına karşılık verip onu rahatlatabileceği umuduyla sırtını usul usul sıvazladım.

"Her şey yoluna girecek, sorun yok. İyi olacaksın..." diyerek onu teselli etmek amacıyla fısıldadım. Problemin ana temelini bilmeksizin, çözüm odaklı olmaya çabaladım.

Taehyung, bu sözleri duyduktan sadece saniyeler sonrasında beni kollarından iterek geri çekildi ve minderden yuvarlanırcasına kayıp ayağa fırladı.

"Hiç bir şeyin yoluna girdiği yok, asla girmeyecek! Çünkü geri gelmeyecek! Hiç kimse onu geri getiremeyecek!"

Ben de minderden destek alarak doğrulup ayağa dikildim. "Yanlış bir şey söylediysem özür dilerim, amacım seni üzmek değildi." diye omuzlarıma çöken belirsizlikten doğan suçluluk duygusu eşliğinde, üzgün bir surat ifadesiyle fısıldadım.

Bana geri cevap vermek yerine arkasını döndü ve oturma yerlerinin olduğu bölüme yönelip kahverengi banklardan en ön sıradakine oturdu.

Dirseklerini dizlerine yaslayarak kamburunu çıkaracak şekilde bacaklarına doğru eğilirken elleriyle yüzünü örtercesine kapattı.

-

Annem gelip bekçiyle konuşmuş ve şükür ki yedek anahtar bulup kilitli bir şekilde unutulduğumuz spor salonundan bizi çıkartmıştı.

"Oğlum, iyi misin?" Annem kapının açılmasıyla birlikte bana sıkıca sarıldı. Taehyung'un yarım saat önceki o hâlini aklımdan çıkaramadığım için pek iyi hissettiğim söylenemezdi. Ama annemi yok yere telaşlandırmak istemediğim için başımı olumlu anlamda sallamakla yetinmiştim.

"Pardon!" Taehyung'un derin sesiyle birlikte annemin kollarından geri çekildiğimde, annem gülümsedi. "Merhaba, Jungkook'un annesi ben."

Taehyung başını önüne eğerek, "Merhaba." diye boğuk bir sesle mırıldandı. "İyi akşamlar." Başını iyice eğip anneme selam verdikten sonra kapıdan çıkıp okulun bahçesinde ilerlemeye başladı.

"Anne arabayla mı geldin?" diye sorduğumda Taehyung'un arkasından bakmaya son verip bakışlarını gözlerime çevirirken beni onayladığına dair homurtular çıkarttı.

"Taehyung, yeni sınıf arkadaşım ve karşı komşumuz, onu da bırakabilir miyiz?" diye sordum.

"Elbette oğlum, ama arkadaşının acelesi var gibi. Baksana."

"Taehyung!" diye bağırdım. Ama beni duymazdan geldi. "Anne sen arabaya geçip bekle, ben hemen geliyorum." dedim neredeyse tek solukta.

Ardından koşarak okulun ön giriş kapısına yöneldim.

Taehyung çoktan caddeye çıkmıştı. Hızlı adımlarına, ancak koşarak yetişebildim.

Soluk soluğa yanına vardığım anda, "Taehyung." dedim. Ama durmak yerine başı önünde eğik bir vaziyette hızlı adımlarını sürdürünce, ben de adımlarına eşlik etmek durumunda kaldım.

"Seni de eve bırakalım. Aynı yere gideceğiz zaten, otobüs beklemeyle uğraşma. Hmm? Olmaz mı?"

"Kendim giderim, kaybol Jungkook!" diye sıktığı dişleri arasından tısladığında onunla birlikte yürümeye son verip duraksadım.