Isang pari at doktor ang makikipaglaban sa pwersa ng kadiliman kundi pati na rin sa kanilang lumalagong atraksyon sa isa't isa. Will they be able to resist the temptation and complete their mission or will love be their ultimate downfall?
A Numinous...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Jael's POV
"DOKTORA, kukunin kitang ninang ng anak ko, pwede po ba?" the woman in her mid-thirties said as I stared at the glossy invitation she's trying to hand me.
Matiwasay akong naglalakad sa hallway nang bigla niya akong hinarangan. I tried to recall her name but my memory failed me, sa dami ba naman ng taong hinaharap ko araw-araw dito sa ospital.
Hindi nakatakas sa gilid ng paningin ko na natigilan ang mga tao sa nurse station. They exchanged meaningful looks with each other; one nurse wrote something in his notepad and showed it to his peers.
The other nurses shook disapprovingly, one even waved her hands around her neck, whispering, "Negative 'yan."
What a bunch of moron. Instead of doing their jobs, mas pinipili nilang huwag palampasin ang pag-ma-Marites.
One minute felt like an eternity. The woman was also beginning to wonder why the good-looking lady doctor in front of her seems to be thinking about it. Paniniwala kasi ng mga Pinoy na isang blessing ang maimbitahang maging ninong o ninang ng isang bata kaya bawal daw tumanggi.
"No," sagot ko.
"Ano, dok?" kumunot ang noo niya habang ngumiti lang ako.
"I decline."
Kulang na lang ay pumalakpak ang mga taong nakasahod ang tenga sa paligid. Tama ulit ang prediksyon nila at isang magulang na naman ang na-reject ng isang Doktora Fariñas. Patay-malisyang bumalik sa mga kanya-kanyang ginagawa ang mga nurse habang pasimpleng inabangan ang magiging reaksyon ng babaeng kaharap ko.
But I didn't give the audience the satisfaction for their entertainment; I took out my red notepad, checked something, and swiftly excused myself while the woman was left speechless. Bumalik din ako kaagad sa area ng nurse station at wala na roon ang babae, saktong nadatnan ko ang tsismisan ng mga nurse.
"Pang-ilan na ba 'yang tinanggihan ni madam?" tanong ng isa sabay nagbilang pa sa daliri.
"Sabi sa inyo, eh. Matik decline 'yan pag si Dok Fariñas," natatawang komento ng isa.
"Dapat meron kasing disclaimer sa mga pasyente natin."
"Anong disclaimer?" tanong ko sabay halukipkip.
"Ay sorry, doc! Nandiyan po pala kayo!" Nagsikuhan pa ang mga loko. I still smiled at them before requesting the charts I needed for my rounds.
Then I walked away with my head held high, shoulders back, and my every stride was purposeful to ensure that I was worthy of my white coat. I glanced at my reflection to meet my focused clinical eyes, while my long dark brown hair tied back in a neat ponytail, highlighting my sharp features. This is the demeanor that I worked hard for many years in med school, a demeanor that puts my patients at ease, earning their trust.
