EVERYTHING HAS AN END.

MASAKIT PARA SAMIN

Masaya kami, marami mang problema dumadating nkkya pdin namen, madalas at oras oras mang mag-away okay lng nlalagpasan pdin namin. But this was the biggest problem we had
.
.
.
Ang umalis at mapalayo sa isa't isa😞😪😩😭

Walang may gusto, pero walang choice. Masakit, mhirap, pero kailangan. Nagdecide si mama na kunin ako at dalhin sa baguio para dun na mag-aral ng college. Anong rason? Madami. Ilayo sa barkada, para tumino, para makasama sya, etc. etc.

Hindi ko kaya :( ayaw kng malayo skanya. At alam kng ayaw nya din. Dko kakayanin na malayo sknya. Jusko naman! Araw araw kami magkasama for Pete's sake!!! Tpos bglang sa computer nlang kami mgkkta? Sa cellphone nlang makakapagusap?! TANGINA NAMAN!

Palaging nppsok sa usapan namin yung pg-alis ko hndi man namin gustong pag-usapan dumadating tlga sa point na mapag-usapan yun. Isang araw pmunta nasa kanila ako bglang nnmn pumasok sa usapan yun
S: Malapit ka na umalis mahal..
A: Oonga eh lapit na
S: Wag kna umalis pls!!! (Bglang yakap sakin tas umiyak)
A: (dko napigilan, naiyak ndin ako at niyakap ko sya) kung pwede lang eh. Alam mo namang ayaw ko dba? Pero anng mggwa ko? Si mama na ngdesisyon
S: Kasi naman mahal eh!!! Please wag kna umalis!!!!! (Di prin tumitigil sa pag-iyak)
A: Wag kna umiyak mahal! Aykong umiiyak ka. Isipin nlng nten na trials lang to. Walang magbabago. Lagi tyo magsskype, magtetext at mgttwagan.

Di prin kami tumitigil sa pag-iyak (buti nalang wlang tao hahaha) tas dumating yung kapatid nya tas nkita kami
K: Kuya bat ka umiiyak?
A: Wala naiyak sya sa palabas!
S: Inaaway nya ko!!

As time pass by palapit na ng palapit yung pag-alis ko. Nakakapanghina!! Worst pa konting panahon na nga lang nttira samin hndi ko pa snulit ng kasama sya. Mas pinili ko pa yung motorcade na yun!! Pwede naman akong humindi eh! Pero dko ginawa tpos pag tpos ng motorcade diretso ko sa bahay ng kaibigan ko kaya di kami nkkpgkita (IM SO BAAAAAAAD!!!)

LAST DAY. THEN FLY TO BAGUIO.
Eto na yung huling araw ko sa manila. Galit kami so nung umaga nung motorcade dumiretso ko sa sm manila bumili ako ng teddy bear "honeybunch" yung pangalan na nakalagay. Peace offering ndin kasi nga sobrang galit nun sakin tska para kapag namimiss nya ko may yayakapin sya. Mali ko naman eh!! Hays :( di tlga ko nag-iisip kasi eh! Dpat snulit ko yung nalalabing araw na natitira na dpat magkasama kami kahit pa sbihin mong magkkta naman kami ulit mali parin! So gabi na pmunta ko sknila tas binigay ko sknya yun. Nagkabati kami!😂 yessssssa! Nagharutan, kulitan, tawanan, iyakan, sweet sweetan. Yun yung mamimiss ko sknya :( lahat. Everything in him!! We shared the laughter together and tears of sadness dahil matagal tagal bago ko ulit sya makita. So nung medj gabi na pauwi nko hinatid nya ko tas habang ngllakad kami nkayakap ako sknya wla lang gusto ko lang syang yakapin kasi matagal tgal bago ko sya mayayakap ulit eh. Hays-.- kung pwede lang pigilin yung oras sa pagtakbo ginawa ko na. Aykong umalis eh. Pero wala.

+ Di nya tinanggap na trials lang yung nnyre smin ewan ko din dun kung bakit. Pero tinanggap nalang namin na nnyre yun kasi wala naman kaming choice. Bsta ipinangako namin na wlang magbabago kahit pa malayo kami sa isa't isa. Malaki tiwala ko sa mokong na yun! Alam kong di ako pagpapalit nun. Dko rin naman sya ipagpapalit noh☺️