"Görüşürüz gamzeli çocuk..."
"Görüşürüz orman gözlü kız"
İşte o anda örmüştü kader ağlarını. Pamuk ipliği olan bu ağları iki yanan yürek arasına bağlamış ve birbirlerine çekilmelerini beklemişti zamanla.
Zaman aktı pamuk ipliğinden olan ağ asla kop...
Vote verir ve yorum yaparsanız bölüm daha hızlı gelir.
İyi okumalar. ❁ ° ° °
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❁
5.BÖLÜM: Nenni Bebek
❁
Hayatım hiçbir zaman çiçeklerle bezenmemişti. Kalbimin ortasında bir ateş vardı ve benim yanıp küle çevrilmeme neden oluyordu.
O ateş kalbime, babamın annemi öldürdüğü gece düşmüştü. Annemin çığlıkları kulaklarımda yankılanırken ağlamaktan başka bir şey yapamamıştım.
En çaresiz olduğum an o andı. Anneme yardım edemiyordum. Annem ölüyordu. Benim annem benden gidiyordu ben ise hiçbir şey yapamıyordum.
O günden sonra da bir daha mutlu olma hayali kurmadım, kuramadım. Mutluluk bana haram kılınmıştı sanki.
Mirza'nın kara gözlerine bakarken bir cevap bekledim. O ise konuşmakta zorluk çeker gibiydi. Sanki söyleyecek çok şeyi varken susuyordu.
Bir iç çekti ve gülümsedi. "Karım olduğun için resimlerini odama koymak istedim." Yalan söylediği çok belli oluyordu. Çünkü gözlerime bakamıyordu.
"Bu fotoğraflar daha önce kimsede görmediğim fotoğraflar Mirza. Doğruyu söyle."
Başını iki yana sallayıp masasına ilerledi. "Sana hesap verecek değilim Ardil." Masasından bir dosya alıp yanıma geldi. Elimdeki fotoğrafları aldı ve cebine koydu. Ben şaşkınlıkla ona bakarken "Hadi gidelim." diyerek odadan çıktı. Bu sefer elimi tutmamıştı...
Arkasından ilerledim ve asansöre bindim. Beynim sorularla doluydu. Ve sorularımın cevabı yoktu. Asansörden indiğimizde şirketten çıktık. Oflayarak arabaya bindim ve kemeri taktım. Mirza da arabaya bindiğinde şirketin önünden ayrılmıştık.
Tek kelime dahi etmiyorduk. Sessiz bir ortam vardı. Bu sessizliği bozan ise çalan telefonum oldu. Telefonumu cebimden çıkartıp baktım. Rojda arıyordu. Cevaplayıp kulağıma götürmemle Rojda'nın bağırışını duymam bir olmuştu.
"Ardil, abim... Ardil abim..."
Rojda'nın telaşlı sesini duyduğum anda elimi kalbime koydum. Aklımdan o anda yüzlerce senaryo geçti. Kaan... Kaan'a ne olmuştu?
