Erdem: esila bak ben onları bir anlık sinirle söyledim sen niye gerçek algılıyorsun
Esila: erdem susar mısın seni dinlemek istemiyorum hem senin bu saatte burada ne işin var evine gitsene
Erdem: seni bekledim
Esila: sebep
Erdem: demir bekle dedi onun önemli bir işi çıktı gitti
Esila: ne yani beni sana mı emanet etti
Erdem: evet noldu beğenemedin mi
Esila: beğenmedim tabi hem sen kendi işine baksana
Erdem: işim şuan sensin zaten demire verdiğim sözü tutmam lazım seni eve bırakmam lazım
Esila: ay ne kadar düşüncelisin sağol ya
Erdem: rica ederim hadi esila gidelim eve artık çok yorgunum
Esila: banane beklemeyip gitseydin
Erdem: eyy allahım diyorum ya kızım söz verdim demire diye neyini anlamak istemiyorsun
Esila: bağırma bana
Erdem: sende bağırtma o zaman
Esila: erdem defol git karşımdan
Erdem: gitmiyorum ne yapıcaksın ne yapabilirsin
Erdeme ayağımla boşluğuna vurmam bir oldu erdem beklemediği için sarsıldı ama tekrardan kendini tutarak karşıma geldi o her adım attığında ben geriye gidiyordum en sonunda duvara kadar geldiğimde durmak zorunda kaldım erdem bıyık altı gülümsüyordu neye gülüyordu bilmiyordum ama bu iş sinirlerimi bozmaya başladı tam gidccekken elini duvara koydu diğer ki taraftan kaçacakken o taraftan da engelledi
~Örnek~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~erdemden devam~
Esila gittikten sonra demirle çalışmaya devam ettik 1 saat oldu olmadı demirin telefonu çaldı demir hızla ayağıya kalkıp işinin çıktığını
esilayı eve bırakmamamı istedi kafa salladığım gibi odadan çıktığında 1 kaç saat daha çalışmaya devam ettim esilanın gönderdiği e postalar bittiğinde
esilayı odasından alıp eve götürürüm diye düşündüm çalışmaya o kadar çok dalmışım ki saatın ne ara gece yarısı 3 olduğunu farketmemiştin
:)
Hikaye bölümü bittiğinde sol alttaki yıldıza basmayı unutmayın
