Siyah 8.sınıfa gidiyordu ve gayet başarılı bir öğrenciydi.Sınavlarına girmiş ve başarı elde etmişti.Ama o mutlu değildi.Son senesiydi arkadaşlarıyla,dostlarıyla,canından çok sevdikleriyle...Son haftalarıydı birlikte.Onlar siyahın iki senesiydi ama hemen her şeyi olmuşlardı.Siyah sevdiğiyle ayrılmanı acısını da taşıyordu üzerinde çünkü sevdiği ile aynı okuldaydılar.Hem ona üzüldü siyah hem de bir daha onu göremeyeceğine çok üzüldü,çok ağladı kimse görmedi.O hep içine döktü ama bir gün patlayacağı belliydi.Ve o gün geldi artık dayanamadı,içi içine sığmıyordu bunlar yetmezmiş gibi sevdiği başkasını sevdiği oluvermişti.Siyah dayanamadı artık ağladı,ağladı,ağladı...Kimse susturamadı.Siyah hiç öyle biri değildi durduk yere ağlamazdı o.Arkadaşları ve sevdiği anlamıştı ona bir şeyler olduğunu.Arkadaşları sordu ama sevdiği umurunda değildi ki siyah onun.Yokmuş gibi davranıyordu hem de.Aslında siyahın onu sevdiğini biliyordu.Ama o ne yapıyordu gidiyordu arkasına bir kere bile dönüp bakmadan,ardında ağlayan bir siyah bırakarak gidiyordu.Herkesde biliyordu aslında siyahın o çocuğu sevdiğini.Ama siyah söylememişti onlara anlamışlardı siyahın gözlerinden.Siyah okulun son gününe kadar gitti.Ve hep onun gelmesini bekledi.Bir umut vardı içinde ki bekliyordu aslında oda gelmeyeceğini biliyordu...
