Siyah sesleniyordu sessizliğe.Çok iyi geliyordu bu ona.Kendi kendine konuşuyordu o.Ona göre delilik değildi bu.Hatta bir terapi gibiydi onun için.İçini döküyordu sonuçta ama bir daha toparlayamıyordu.Bağırdı siyah o benim diye.Sonra başladı içini kağıtlara dökmeye;Değmeyen insanlar için mahvetmeyin kendinizi.İnanın değmiyor sonra gidiyorlar falan.Çok da sevme kimseyi sonra olursun en nefret ettiği...Ben ona bir şey yapmadım,hiç üzmedim.O benim yerime de üzdü beni.Benim o kırılmasın diye yaptıklarımı bana iki katıyla geri verdi.Ama hala seviyorum onu ben yaptıklarına rağmen.Kalp işte vazgeçmez.Akıl unutsa da kalp diretir.Zaten benim aklımda seni unutmaz.Hafızası iyi olmayan biriyim ben peki bunar neden ?Şimdi sana yazıyorum ya sevdiğim.Aslında sana değil sensizliğe bu sitemlerim.Ben yaptıklarını unuttum ama yapamadıklarını unutamam.Azcık sevseydin iyiydi...
