Korkma Söyle

Başardın Özgür

Sabah kalktığımda yine abim sağ tarafımda özgür sol tarafımdaki koltukta oturuyordu. İkisi de uyanık telefona bakıyorlardı. " günaydın" dedi. Kalkarak. " günaydın güzelim" dedi abim. " Günaydın hayatım " dedi özgürde.

"Doktor birazdan gelecekmiş seni almaya. Ben gidip bir bakayım yemek yememen lazımmış narkozlu olacağın için" dedi abim. " tamam abi" dedikten sonra abim kapıyı çekip çıkmıştı.

Özgürün yanına geçip oturdum. " Bana son kez sarılırmısın özgür" dedim. " Kumsal son olmayacak" dedi. " Belki son " dedim gözlerim dolduğunda. " Sana söz veriyorum sana bir şey olmayacak" dedi sulu gözleriyle.

Sonra elleriyle yanaklarımı okşadı. Dudaklarını dudaklarıma değdirdiğinde öpüşüne bende karşılık verdim. Göğüslerinden itip kafamı geri çektiğimde " Seni çok seviyorum özgür " dedim ağlamaya başlayarak. Birden sarıldığında bende kollarkmı atıp sımsıkı sarıldım.

" tamam ben çıkayım sen giyin" dedi ve çıktı. Önce gözyaşlarımı silip ameliyatta giyeceğim mavi beyaz hastane elbisesini giydim. Saçlarımı açıp yanlara saldım ve yatakta oturmaya başladım.

Bir kaç dakika sonra kapı tıklandı ve içeriye abim özgür ve anestezi hemşiresi girdi.

"Geçmiş Olsun Kumsal hanım" dedi doktor gülümseyerek. Çok korkuyordum evet ama bende gülümsemeye çalıştım. " Teşekkür ederim" dedim gülümseyerek.

" Şimdi size anestezi uygulayacağız siz bayılınca da ameliyathaneye götüreceğiz. Ameliyat ortalama 6 ila 12 saat arası sürebiliyor. Siz şimdi yatın rahat bir şekilde.ben 2 dakika sonra geleceğim" dediğinde önce ayağa kalktım.

Hemşire çıktıktan sonra öylece abimlere bakıyordum ikisi yan yana dolu gözlerle bana bakıyordu. " Abi" dedim önce. Abim hızla yanıma gelip sıkıca sarıldığında gözlerimdeki yaşlara engel olamadım.

" Seni çok seviyorum kumsalım" dedi abim ağlayarak. " İyi ki benim abim olmuşsun sen iyi ki ben senin başına bela olmuşum" dedim gözyaşlarımın içinde gülümseyerek.

" ben kapının önündeyim" dedi abim gözyaşlarını silerek. Belki de kardeşini son kez görmek içini acıtıyordu. Abim çıktığında özgürle bir süre bakıştık. Okul Sana emanet Özgür Atlas" dedim gülümseyerek.

" Okul bize emanet Kumsal " dedi gülümseyerek. Hızlıca giderek atladım üstüne. Sımsıkı sarıldım. İşte şimdi zaman dursun istiyordum. Böyle kalalım ve hiç ayrılmayalım istiyordum.

" Özgür seni çok seviyorum " dedim hıçkıra hıçkıra" Kumsal sana aşığım" dedi oda hıçkıra hıçkıra ağlarken.

Gözyaşlarımı silip kızarmış gözlerimi düzeltmeye çalışıyordum. Yatağa oturdum ve uzandım. Ellerimi karnımın üstüne koydum. Bir kaç dakika sonra abim ve hemşire içeriye girdi.

Hemşire gülümseyerek iğneyi yaptığında gözlerim ağırlaşmaya başlamıştı. En son duyduğum şey özgürün " Vardır kaderin bir bildiği ki seni bana getirdi. Ve allahın izniyle ölene kadar benimsin" dediği oldu hıçkırıkları arasında.

Özgür

Dertlerimden zorluklardan acılardan kederden kalbinde saklanabileceğim ilk insan oldu kumsal. Bütün acılarımı bir sarılmasıyla unutturan ilk insan oldu. Kokusu bağımlılık yaptı kalbimde. Bakışları bir ressamın en değerli tablosuydu.

Gitmesi ölümdü benim için. Görememek ölümdü. Sesini duyamama düşüncesi bile gömüyordu beni en derin çukura.

8 saat olmuştu ve ameliyat hala bitmemişti. Akşam saat altıydı. Her geçen saniye kalbim daha hızlı atıyordu. Ben düşüncelere dalarken içerden koşarak bir hemşire çıkmıştı.