CALLOUS

Bölüm 1

Yürüyordum nereye gittiğimi , gittiğim yerde ne yapacağımı bilmiyordum. Zaten bilmekte istemiyordum yorulmuştum , bitmiştim , tükenmiştim...

Beni kim bitirmişti ? Yaşadıklarım mı ? Yoksa hayatım mı ? Ya da ders çıkardıklarım mı?

Yoldaydım ifadesiz bakışlarım vardı herkese ifadesiz duygusuz bakıyordum. Kimisi bakmıyor , kimisi bakıp anlamaz gözlerle bana bakıyordu. Kimisi de beni süzüyordu.

En sonunda bir parka bıraktım adımlarımı banka oturdum gözlerimi kapatıp düşünmeye başladım. Dirseklerimi dizlerime dayayıp ellerimi saçlarımın arasına daldırmıştım. Gözlerim hâlâ kapalıydı

Yanıma birisi oturmuştu umrumda değildi hemde hiç değildi. Sonra çakmak sesi duydum. Büyük ihtimalle gece yarısının ortasıydı bankların çoğu boştu , ama yanımdaki kişi neden benim yanıma oturmuştu ?

Kafamı kaldırıp ona baktım ama bakmaz olaydım.

Babamdı...

Beni sevgiye muhtaç etmiş babam , beni yıkıp sonra tekrar toparlayıp yeniden yıkan babam. O baba kelimsini bile hakediyor muydu ki ? orası meçhul. Dudaklarımdan "Neden geldin ?" Cümlesi döküldü .

"Bu saatte senin ne işin var parkta?"

Histerik bir kahkaha attım."Neden çok mu önemsiyorsun beni?"

"Hadi kalk, yine aynı bokları zırvalama eve gidiyoruz!" Deyip kolumdan çekiştire çekiştire eve götürmeye zorlarken.

"Bırak! Kendim yürürüm!"

"Eve gidince yürüyecek bacakların olacak mı sanıyorsun?" Dedi. Yine dayak mı yiycektim yani yine mi? Kendi kendime güldüm bana gözlerini devirerek baktı. Yine o lânet olasıca eve gidiyordum. Herzaman ki ben işte
Normalde gelmezdim istemesem kılımı bile kıpırdatmazdım ama bana bugün söyledeği cümleyle güçsüzleştirmisti ne demişti biliyor musunuz ?

"Keşke annen yerine sen ölseydin."

Demişti. Bunu neden demişti? Dur ben söyliyeyim.

Doğumdayken annem beni seçmişti, babamda annemi.

Ama doktorlar annemi dinleyip beni kurtarmışlardı. Anlıyacağınız suçlu bendim annemi öldüren bendim.

Sahi ben daha bebektim ben nasıl öldüreyim ki annemi bilerek niye yapayım daha doğar doğmaz annemi öldürmüştüm ama bilerek yapmamıştım.

Ama bu adam bunu anlamayacak kadar aptal! Babamı bu şekilde anmayı istemezdim onu sevmeye çalıştım..

Onu sevmenin zarar ziyan olduğunu öğrenmiştim..

Onu sevemiyorum olmuyor izin vermiyor.

Hergün yeni bir yara daha açıyor sözleriyle ruhuma vurmalarıyla bedenime.

Ben bunları düşünürken bir adama çarptım kafamı kaldırıp özür diliyecektim ki umursamadan yanımdan geçip gitti arkasındam baktım.

Saçları kumraldı üstünde ise uzun bir siyah kaban ayaklarında siyah beyaz spor ayakkabı altında ise siyah bir pantolon.

Yanımdan öylece neden geçip gitmişti. Sonra bir anda durup arkasına dönmüştü...

Yemin ederim metrelerce öteden bile bakışlarındaki duygusuzluğu boşluğu hissettim yemin ederim öyle hissettim, çatık kaşları , siyah gözlerindeki o boşluk., kalın dudakları , yeni çıkmaya başlamış sakalı ve bıyığı hafif esmer teni kemikli yüz hatları ve iri cüssesiyle bana çok garip hissettirmişti. Bir kaç saniyelik bakışma bana asırlar gibi gelirken bana bağıran babamla irkildim.

"Dönsene önüne ne elin adamına bakıyorsun or**** mu olcan başıma!? Yürü! " Deyip sinirle yeniden kolumdan çekiştirmişti. İlk defa babamım sinirlenmesini ve dediği cümleleri takmayıp yürüdüm ve adama takılı kaldım etkilemişti beni ama bakışları garipti hemde çok garipti kimse öyle bakamazdı ki ama off inşaAllah yine karşılaşırım onunla.

Eve geldiğimizde babam kapıyı açıp beni bir malmışım gibi yere fırlattı alışmıştım ama bu sefer çok sert atmıştı ve kemerini çıkarıp yere attı yine bana vurmaya başladı. Kendimi savunmasam daha çok yara alcaktım ama yetmiyordu bende o bana vurmaya devam ederken sessiz kaldım kimse beni umursamazdı. Bağırsamda gelip bakmazlardı.

Sahi kötü bir yerde doğmuştum bebekken hani bebekleri annelerin kucaklarına verirler ya ben küveze konulmuştum.

Bir kez bile göremedim annemi bir kez bile fotoğrafını bulamadım babam hep sakladı benden anneme uğursuzluk getirdiğimi düşündü. Annemin mezarının nerde olup olmadığını bile bilmiyordum.

Annemi merak ediyordum hemde çok acaba onamı benziyordum? Yüzlerimiz göz renklerimiz Benziyormuydu? Merak ediyordum ama babam olasıca herif bana annemin fotoğrafını bile çok görmüştü.

Bana vurması bittiğinde küfür ederek beni odama göndermişti uzun kollu mor hırkama sarılarak odama gittim.

Her yerim yara bere içindeyidi kesin ama umursamdan sadece yüzümü yıkayıp çoraplarımı çıkarıp yatağıma yattım. Üstüme yorganımı çektim. Siyah saçlarım dağınıktı. Yine ve yine bulmuştu yine ne kadar kaçmaya çalışsamda bulmuştu beni şaşırmamam gerekiyordu.

Acaba o adam neden bu kadar boş bakıyordu? Çok merak ediyordum. Bu düşünceleri sonraya atmaya karar verdim ve gözlerimi kapatıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

•

Ve bittiii
Ay buraya ne yazsam neysem.
İlk bölüm için galiba iyi yazdım ben öyle düşünüyorum yani (sizde öyle düşününn)