Bir ağıt ne kadar acı olabilirdi?
Bir yürek kaç darbeyle başedebilirdi?
Bir beden hangi yangına körükle gidebilirdi?
Bir kadın kaç farklı yerden kanatılabilirdi?
Yüreği acıyla harmanlanmış bir kadın Midyat'ın tozlanmış sokaklarında büyüyüp kaderin k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Suskun kadının içinde ateşini iyi püskürten koca bir ejderha vardı.*
Bölüm şarkısı: Burcu Güneş- oy beni vurun
🔒
Hayallerin lal olduğu bir devirde yaşamak kimse için kolay değildi. Sessizliğin yanında dile gelen onlarca kelimeyi kolayca karşıdakine aktaramamaktı çaresizlik. Yürekte iz olmuş onlarca yara çırpınıp duruyor fakat bir ses veremiyordu.
Konuşmakta; görmemek, duymamak yada yürüyememek kadar zordu. Bir şeyler anlatmak istesen de zorla susturulmuş dildir acı veren.
Umut.
Hiç pes etmemekti. Her türlü zorluğa omzundaki onlarca yükle savaşmaktı.
Umut; bu dünyada kum tanesi kadar kalan yaşama isteğiydi.
Umut; her dökülen yaşın elbet bir gün son bulacağını bilmekti.
Umuttu alınan yaralarla kabuk bağlamasını beklemek...
Düşündü kadın.
Ya o sığınmaktan bir kez olsun vazgeçmediği umudu da bir çiçek misali solup çürürse? Ne yapacaktı o zaman? Nasıl yaşayıp, dik durmaya devam edecekti? Dehşet verici bir düşünceydi.
Koca ömrünü hayallerine o küçük umutlarına bağlamış sırtına kızını alıp dikenli yollardan acıyla geçip bitiş çizgisine doğru yürüyordu. İçinde ağlak bir çocuğun feryadı, kimsesiz bir kadının yaraları ve bir annenin evladı için her şeyi ayaklarına serecek bir gücü vardı.
Kadındı evet. Ama ona güç veren anne olmaktı. Kimsesiz kız kırgın olabilirdi ama o da savaşmaktan yorulduğu an cepheyi boş bıraktığı zaman arkasında bir evlat bırakmak istemiyordu. Biliyordu. Hiç bir şeyin değil ama o küçük varlığın ahının derin olduğunu.
Küçük yaşta kimsesiz bırakılmıştı ve ahı ne kadar dilinden dökülmese de yüreğinden anne ve babasına doğru akıp gidiyordu.
Bundan dolayı Miran'a bile öldüğü için kızabilirdi. Ariya'yı yetim bırakmış ve küçük kızının her zaman içinde buruk bıraktığı o yanla yalnızlığa mahkum etmişti.
"Yolun sonuna geldin bakıyorum, Heja Akcan!" Titriyordu arkasındaki beden soluğunu bir bıçak misli keserken elinden gelen tek şey çığlık atmakken bunu bile yapacak gücü bulamadı kendinde.
