VAVEYLA | Alanur & Ziya

•Zemheri•

Yaralayan her şey, aslında öğreticidir..

Ziyanın sesinin yükselmesi üzerine bahçedeki adamlarda arka tarafa dönmüştü..
- hayırdır?! Gecenin bir yarısı evi basmak hangi racona sığıyor? Derdiniz ne?
- nevzat sen misin?!
- değilim. Ama ev benim.
- o Nevzatı bana ver gerisinde işim yok.
- ben bilmiyorum nerede ama inan bulduğum an ilk kendim geberticem..
Saygınız varsa şimdi gidersiniz.. Gece gece tatsızlık yaratmanın kimseye hayrı yok..
- Nevzat yoksa, gitmek yok..

Ziya arkasında duran Alanur'a ve çocuklarına bakmıştı..
Şu an burada var olmaları iyi olmazdı..

- Alanur sen çocukları al.. Mehmet hadi siz gidin hallediyorum ben..
- baba olmaz öyle şey!
- Ziya yalnız başına neyi değişeceksin?
Polisi arayalım Hall olsun..
- ne polisi Alanur?! Sakın!
Aynı dilde konuşa konuşa ikna edicem ben.. siz burada olmayın yeter..

Başlarında duran korkunç tipin bağırtısı üzerine her kesin bakışı ona doğru gelmişti..
- eeeh.. yeter be..
Nerede şu it?
Gelmezse bir bir alırım burada bulunan her kesin canını..
- sen kimsin lan?!
- Mehmet!

Ziyanın bağırması üzerine Mehmet attığı adımları durdurmuştu..
Silahın doğrulan tarafıysa Mehmet'in yanında duran Besteye karşıydı..

- şimdi delikanlı, vurmaya tam yanında ki kadından başlasam nasıl olur?

Ziyanın öfke dolu gözleri iyice büyümüştü.. Alanur'un koşarak Beste'nin yanına gitmesi ikilemde bırakmıştı Ziyayı...

- ha iki kadın oldu.. güzel..
M: kadına kalkan o el bana kalksın ya it!
- sen o kadar değerli değilsin.. Bak şu adamın gözlerine.. öfkesi dinmez bir ömür boyunca.. ne kadar da acı verici..

Aslının başından beri polise haber vermesinden kimsenin haberi yoktu, polisin evim kapısını açmasıyla birlikte,
Adamın tetiği çekmesi ve silahın defalarca duyulan gürültülü sesi konağa hakim olmuştu..
Alanur'un Besteyi kendine doğru çekmesiyle kızına saplanan kurşunun biri de ona saplanmıştı..

Mehmet'in soluna doğru bakıp Baba! diye bağırması Ziyanın tüm kalelerini yerle bir etmişti..
Aslının acı dolu haykırışı her şeyin daha yeni başladığına işaretti..

-Alanur.. diye fısıldadı gücünün yettiği kadarıyla adam..
lakin vurulan kişinin bir değil iki kişi olduğunu anladığında dünyası başına yıkılmıştı..
- Ambulans!
Ziyanın bağırtısı üzerine Mehmet hemen aramıştı ambulansı..

Anlaşılan bir hatanın tarumar ettiği bu bahçede etrafa yayılan kanlar, hala bedel ödüyordu suçsuz yere..

Hastane koridorları ilaç değil acı kokardı aslında.. Anne feryadı, ebeveyn isyanı..
Kardeş sancısı gibi acılar..

Soğuk hastahane duvarlarından bile daha fazla buz tutan ellerini okşuyordu adam..
Nefes kaynağım dediği her iki can şu an içeride yaşam savaşı veriyordu.. Ve elinden bir şey gelmiyordu.. beklemekten..

Zeynep'in Filiz Hanımı kendine getirme çabası içinde Ziyaya endişe dolu bakışları,
koridorda olan her kesin canını acıtmıştı..