𝐅𝐄𝐑𝐘𝐀𝐓×𝐚𝐢𝐥𝐞

0.1

Selam güzellerr!! İlk bölümle karşınızdayımmm umarım beğenirsiniz lütfen beğeniyi ve yormu eksik etmeyinnn🤍🤍

1.Bölüm...

Sevda'dan

"İstemiyorum. Lütfen alın onu benden, bakamam ben ona." uzandığım yerden doğrulup karşımdaki kadın doktora yalvarırcasına baktım.

"üzgünüm sevda hanım, bebek üç aylık ve kalbi atmaya başlamış. Nasıl fark edemedin? alamayız bebeğini." ellerimle yüzümü sıvazladım. karnımda isteğim dışı gelişen şeye bebeğin demesi sinirimi bozuyor.

Toparlanıp üstümü düzelttikten sonra dediklerini umursamadan çıktım odasından. Bakamam ki ben bir bebeğe hem babası bile ortada yok. O siktiğim evde tek başıma uyanmıştım ben.

Şimdi karşısına geçip hamileyim diyemezdim ancak bu bebeğe bakacak ne maddi veya manevi gücüm yok benim.

Evim bile yoktu aptal bir depoda kalıyorduk. Gözlerimden akan yaşları silmeden deponun olduğu tenha sokağa girdim.

Bu sokak...

Benim gibi bir kadın anne olamaz burda çocuk büyütemem. Sigara, alkol bunlar benim alışkanlıklarım ancak kafam böyle rahatlıyor. İlk defa tek gittiğim mekanda ilk defa kendimi iyi hissetmiştim.

O korkunç geçmişi silemiyordum. İzlerini taşıyorum vücudumda sanki hiç unutmayım diye vücuduma kazımışlar gibi. Her şeye rağmen o farklı gelmişti kendimi aşabildim, biri kalbimi hızlandırmıştı.

Ama her zamanki gibi zararda olan ve faydalanılan kişi bendim.

Deponun kapısına yaklaşınca anahtarı çıkarıp kapıyı açtım.

"Sen misin kızıl?" içerden seslenen güneyle ellerim titremeye başladı.

O her zaman benim yanımda olmuştu içim hep ona ısınır bir ona sığınırdım.

"Benim." sesim titredi. zaten göz yaşlarım akmaya devam ediyordu. Belki bir çözüm yolu bulurduk, bunu da beraber hallederdik.

Hızlıca odasından çıkıp yanıma geldi. Oda dediğime bakmayın boş deponun içine biz duvar örmüştük. Yüzümü gördüğünde olduğu yerde kaldı.

"Öyle bakma." Dedi. gözümden akan bir damla yaşı silip "Nasıl bakmıyım?" dedim. yutkundu ve gözleri doldu.

"O günlerdeki gibi." Acıyla tebessüm ettim. Yine kullanılmıştım.

"Sence..." cümlemi devam ettiremeden duraksadım. sanki cevabını ilk kendi içimde aradım. "...Benden sence iyi bir anne olur mu?" dedim. afalladı bir kaç saniye.

Ne diyeceğini bilemez bir şekilde elini ensesine attı. "Neden bunu soruyorsun ki şimdi sevda?" tebessümüm çoktan yüzümden silinmişti. Olmaz işte biliyorum.