Sen karşıma çıkan gönlü en zengin kişisin. Maddi zenginliğin bir önemi yok. Çünkü sen varsın. Daha doğrusu vardın...
Sen ölene dek...
Seni benden alana dek...
Neden beni bıraktın????'!!!!!!!!
Alberto'nun evine doğru yürümeye başladık. Aslında gitmek istememin nedeni kaldığı yerin güvenli ve ısıtmasının iyi olup olmadığını görmek istememdi. Sonra rahat olması, büyük olması ve yaşanabilecak olması zorunluydu. Yani benim gözümde mükemmel olmalıydı.
Eve vardığımız da karşımda güzel, ışık alan ve bahçesi büyük olan bir eve gelmiştik. Tek sıkıntısı ise bahçedeki güllerin hepsinin siyah olmasıydı.
Beni evin içine davet etmişti. Büyük, rahat, komforlu, yani bildiğin saydığım özelliklerin hepsi vardı. MÜKEMMELDİ. Emin olduktan sonra onu takip etmemi istedi. Peşinden gittim ve beni bir odanın önüne getirdi.
Alberto: Aç kapıyı.
Luke: Niye senin elin ayağın yok mu?
Alberto: Sürpriz olsun diye sana dedim bebeğim.
Biraz sinirlendirsek noluyo merak etmedim değil. Hadi biraz tersine gidelim.
Luke: Hayırdır ne o bebeğimli konuşmalar fln.
Alberto: Tamam pes na yaparsan yap karışmicam. Sesimi dahi duymicaksın oldu mu. Madem bu kadar rahatsız oldun.
Bu kadar hızlı vazgeçmesi beni şaşırtmadı değil hani. Benim gücüme gitmesi gerekiyordu ve şuan bu kadar hızlı vazgeçerek gerçekten de gücüme gitmeye başlamıştı.
Onu odasına kadar takip ettikten sonra kapıyı tam kapatmadığını fark ettim. Tam bir klişe, üstünü değiştireceği sırada kapı arasından izledim. Şaşırdık mı? Hayır. Benden beklenir miydi? Bir uke olduğuma göre tabii ki beklenirdi.
Devam. İçeri girdiğimde soracağım soruyu hiç düşünmeden sordum. Şu an bunu gerçekten ve her şeyden çok istiyordum.
Luke: Alberto bugün hani ben geldim ya evine.
Alberto: Evet kendini zorla davet ettirdiğin ve itiraz ettirmediğin için bugün benim evime geldin.
Luke: Şey dicektim bugün... Bir şey yapmayacak mıyız.
Alberto: Ne gibi bir şey???
Luke: Yani şey gibi... anlarsın ya.
Alberto: ne gibi?? :)))
İstediğm şeyi fazlasıyla yapmıştık ve şu an dünyanın en mutlu insanı olabilirdimmm.
