Whatever???

Deel 5

Vince pov
"Dus?" Vraag ik. "Je weet hoe Emma is." "Ga naar haar toe en praat met haar" zegt Caro. "Waar is ze nu?" "Thuis denk ik." Antwoord Scott. "Bel haar op!" "Eh nee slecht plan Caro." "Oke dit is misschien niet iets wat je via de telefoon bespreekt maar jullie moeten het echt uitpraten." "Mee eens" zeg ik. "Je kan niet zonder haar op wereldreis gaan! Gast je bloost helemaal als je het over haar hebt!"

Scott's pov
Misschien heeft Caro gelijk en moet ik haar opbellen want ik wil haar nu nog niet in real life zien. Ik ben boos en verdrietig omdat ze nog steeds niet wil toegeven dat ze verliefd is. En ja ik weet hoe Emma is maar het is haar stiefvader. Volgens mij zijn haar moeder en haar stiefvader al zeker drie jaar samen dus het is toch niet zoveel gevraagd om hem over mij te vertellen. "Scott? Hallo waar zit je met je gedachten?" Vince zwaait met zijn hand voor mijn gezicht heen en weer. "Er gaat over anderhalf uur een boot terug naar belgië" zegt Caro terwijl ze mij de tijden van de boot laat zien. "Nee! Ikke... ik bel haar wel." "Zeker weten?" "Ja ik heb geen zin om haar in het echt te zien nu"

Emma's pov
Ik weet niet hoelang ik hier nu al zit maar ik denk dat Scott niet meer gaat komen. De zon staat al wat lager aan de hemel en de plek waar ik mijn pols heb neergelegd is rood van het bloed. Misschien moet ik er een doek om heen wikkelen. Ik sta op maar doordat ik zo lang heb gehuild en gelegen wordt ik licht in mijn hoofd en alles wordt zwart. Ik tast met mijn handen om me heen en ga voorzichtig weer zitten. Ik heb water nodig. Voorzichtig schuifel ik naar de andere kant van de bank waar mijn fles staat. Ik drink hem in een keer leeg en dan gaat mijn telefoon. Ik kan vanaf een afstand zien dat het Scott is en zo snel als ik kan loop ik naar mijn telefoon toe die aan de power bank ligt die Scott daar altijd klaar heeft liggen. Doordat ik even niet nadenk stoot ik mijn pols opnieuw. Dit keer aan de punt van een tafel. Ik grijp mijn pols vast en nu stroomt er een tweede stroompje bloed naast het ondertussen opgedroogde stroompje bloed van vanochtend. Ik heb echt lang gehuild besef ik me nu. Ik pak met mijn goede hand mijn telefoon en ik kijk mezelf aan in het scherm. Ik kan zo geen video-call opnemen. Mijn mascara is uitgelopen, ik heb enorme wallen onder mijn ogen, mijn haar zit in de war en links op mijn voorhoofd zit een grote schram. Geen idee hoe ik daar nou weer aan kom. Een druppel bloed valt op mijn schoen en weer kan ik alleen maar huilen.