Whatever???

Deel 8

Emma's pov
Anderhalf uur nadat Scott heeft opgehangen hoor ik een auto met piepende banden de straat in komen. Hij remt zo hard dat het bijna pijn doet aan mijn oren. Ik loop voorzichtig naar de rand van het gebouw en tranen van opluchting stromen over mijn wangen als Scott uitstapt en het gebouw in rent. Ik ga weer zitten en wacht tot hij boven is. Ik ben doodop van al het huilen en op mijn hoede zijn voor wie dan ook. Dan na een kleine vijf minuten steekt Scott's hoofd boven het luik uit. Geen vrolijke Scott, geen Serieuze Scott maar een Scott die er uit ziet alsof hij net een driedubbele marathon heeft gelopen, drie nachten niet heeft geslapen en de hele tijd heeft gehuild. Ik strompel naar hem toe en hij geeft mij zo'n harde knuffel dat ik me van hem af moet duwen omdat mijn polsen nog steeds pijn doen. Hij kijkt me bedroeft aan en ik zie dat hij iets wilt zeggen maar er komt niks. "Ik heb je overhemd vies gemaakt, sorry." Scott kijkt van mijn ene pols naar mijn andere. "Ik zal de spijkers er verder inslaan. Ja?" Ik knik en loop dan richting de bank. "Is dit de eerste keer?" Vraagt Scott voorzichtig terwijl hij naast me komt zitten en ik mijn hoofd tegen zijn borst aan leg. Ik zwijg even omdat ik geen energie heb om het hele verhaal nu te vertellen. "Nee." Zeg ik uiteindelijk. Scott zucht en streelt met zijn hand over mijn wangen. "Het spijt me zo voor je, en ik dacht nog wel dat je nog steeds niet wilde toegeven dat ik je vriendje ben." De tranen stromen nog steeds over mijn wangen.

Scott's pov
"Ik hou van jou Scott." Mijn adem stokt in mijn keel, ik kijk haar hoopvol aan en probeer de tranen te onderdrukken. Ik moet sterk zijn voor Emma. "Je weet toch dat ik van je hou?" Ik knik met mijn hoofd want ik kan geen woord uitbrengen zonder in tranen uit te barsten. "Het zijn gewoon mijn ouders..." en weer stort Emma in tranen uit. Ik wil weten wat er allemaal is gebeurd. Ik wil er voor haar zijn maar ik wil haar ook niet forceren om alles te vertellen en misschien is dit ook wel niet het goede moment. "Zullen we gaan slapen? Ik denk dat dat beter is. Dan kunnen we morgen verder praten als je dat wilt." Het blijft stil. "Het hoeft niet." Zeg ik er nog achteraan maar Emma staat op en loopt richting de hangmat. "Kunnen we er samen in denk je?" Ik knik en loop achter haar aan.

Emma's pov
Ik kleed me snel om achter een muurtje en probeer daarbij mijn polsen zo min mogelijk te gebruiken wat nog aardig lastig is. Mijn shirt is doorweekt van alle tranen dus ik ben blij dat ik wat droogs aan kon doen. "Emma?" Scott komt tevoorschijn achter het muurtje. "Eigenlijk heb ik nooit een pyjama aan tijdens het slapen, ik slaap gewoon in mijn onderbroek. Maar ik kan mijn gewone kleren aanhouden als je dat fijner vind." Ik kijk naar zijn shirt die ook helemaal doorweekt is van mijn en zijn tranen die hij stiekem toch wel heeft laten vallen. "Het is oké..." hij lacht naar me terwijl er toch nog een traan over zijn wang loopt. "Ik weet dat je je stoer probeert de houden voor mij..." zeg ik terwijl ik naar hem toe loop. "Maar jongens huilen ook, toch?" "Z z zullen we gaan liggen?" Vraagt hij met een bibber stem terwijl hij mijn vraag negeert. Ik lach en pak zijn hand vast terwijl we samen in de hangmat kruipen. Het is een beetje krap maar met mijn hoofd op zijn blote borst vallen we na een tijdje toch in slaap.