Enemies or friends?

POV Christel

'Hahaha!', Nuri en ik lopen lachend de les uit. 'Heb je zijn gezicht gezien toen hij een propje op zijn hoofd kreeg?' 'Hahaha, hilarisch!' We hadden wel vaker de slappe lach, maar dit is de eerste keer dat we naar de directeur moeten? 'Zou hij ons straf geven, of nee schorsen?', vraagt Nuri. Haar bruine ogen glinsteren van plezier en haar lange, stijle, vuurrode haar valt mooi over haar schouders. 'Ehm, geen idee?!' 'Jha, aan jou heb ik ook veel.' Ze begint weer te lachen en ik lach een beetje geforceerd mee. Ze lijkt het helemaal niet erg te vinden, terwijl ik toch wel een tikkeltje zenuwachtig ben.

'Christel, pas op voor... ja, te laat' Au! Ik ben waarschijnlijk tegen iemand gelopen. Ik kijk op en... oh nee, het is Dylan, de knapste jongen van de school, gênant! Terwijl Nuri zich doodlacht kijk ik recht in zijn diepblauwe ogen,  wauw, alsof ik kijk naar de zee. Zijn blik blijft even in de mijne gevangen. 'Ehm.. sorry', weet ik uit te brengen. 'Niet erg, het is ook mijn schuld' Ik zet een verlegen glimlachje op en trek Nuri mee. 'Waarom waarschuwde je me niet?', vraag ik boos. 'Wow, Chris, je bent helemaal rood!' 'Ja, hoe zou het komen? Je loop niet elke dag op een lompe manier tegen Dylan hé!' Nuri krijgt weer de slappe lach. 'Wat nu weer?', vraag ik geirriteerd. 'S-s-stel je voor, d-dat, haha, het Demi was!' 'Neej, Nuur, hoe vaak moet ik nu nog zeggen dat ik niet verliefd ben op Demi!' 'Jaja, nu zag het er al bij uit alsof jullie zouden kussen, als het Demi was, had je hem zeker gekust!' 'Niet waar!' 'Haha, toch wel, je wordt rood, zie je wel!' 'Nou', zeg ik en wrijf over mijn wangen. Het ergste is dat het niet waar is! Ik vind hem leuk als vriend maar verder niet! Zijn bruine krullen mogen dan wel schattig zijn, maar hij is mijn type gewoon niet. 'Chrisje is verliehiefd, Chrisje is verliehiefd' 'Nou, Nuur.' Ertegenin gaan zou toch geen zin hebben, daar ken ik haar goed genoeg voor. 'Op naar de directeur dan maar!'

Op weg naar huis zit ik een beetje te dromen over vandaag. Ik moet lachen als ik terugdenk aan het gezicht van Mr. Plouce toen hij zei dat we eruit moesten. Het toppunt was dan nog dat de directeur er niet was! 'Wat is er zo grappig?', hoor ik iemand achter me zeggen. 'Oh, hey Demi! Ik was gewoon aan iets grappigs aan het denken...' Hij komt naast me fietsen en ik zie dat hij een schattig mutsje aan heeft, zijn krullen wippen eronder uit. 'Ik luister.' Ik vertel het verhaal van Mr. Ploucr en de directeur, maar het stuk van Dylan laat ik achterwege. 'En ohja, als Nuri weer iets zegt over mij dat ik je leuk vind ofzo, dan..' 'Moet ik het niet geloven, ik weet het.' Ik kijk hem aan en zie hem lachen.

'Nee he, het sneeuwt.' Sneeuw is leuk als je binnen zit enzo, maar als je buiten bent is het maar nat en koud... Het begint steeds meer te sneeuwen, er komt ook nog hagel bij. 'Kom, daar, daar kunnen we schuilen!' We fietsen er snel naartoe, laten onze fietsen vallen en rennen naar het afdakje. Ik zie dat Demi zijn muts heeft afgedaan en schudt met zijn hoofd heen en weer, als een hond. 'Hej, ik ben al nat genoeg zene!', zeg ik lachend. 'Sorry', zegt hij en komt naast me staan. We staan een tijdje schouder tegen schouder tegen de muur. Het was me nog nooit opgevallen dat hij zo lekker ruikt! Naar lente, bloesem, aarde, zo puur natuur! De sneeuw verminderd en het is gestopt met hagelen. 'Ik ga mijn fiets even pakken' Ik loop langs hem heen maar zie de plas niet die voor hem ligt, en glij uit. Net voor ik val voel ik 2 armen mij beetpakken. Demi tilt me weer recht maar laat me niet los. Zo staan we een tijdje, hij met zijn armen rond mijn middel en bijna kruin tegen kruin. 'Je, je bent gegroeid', is het enige wat ik kan uitbrengen. Het was me ook nog nooit opgevallen dat hij zo mooie bruine ogen had. We kijken elkaar diep in de ogen. 'Ja zou kunnen', antwoordt hij. Onze lippen zijn nu nog maar 5 cm van elkaar verwijderd. Ik voel een tinteling in mijn buik, raar maar fijn. Hij buigt zich nog een beetje naar me toe. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik voel zijn lippen de mijne raken, zacht, lief en teder. Ik leg mijn armen rond zijn nek, sluit mijn ogen en kus hem terug. Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas. Ik voel zijn lippen een beetje open gaan en doe mee. Zijn tong kruist de mijne, zijn lippen smaken net zo lekker als hij ruikt.

Na een tijdje sluit ik langzaam mijn mond en trek me terug. 'Ik ehm... moet maar ik naar huis denk ik...' 'Ik ook' Samen gaan we naar onze fietsen en ik kijk nog een keer achterom. De plaats waar ik mijn eerste kus samen met hem heb gehad, maar of er nog volgen..? Ik zie dat de plas water bevroren is. Huh? Ik zou zweren dat er daarnet nog geen ijs oplag.. ZOlang hebben we daar toch ook niet gestaan? 'Jij moet naar rechts zeker he?', vraag ik. 'Ja..' 'Oke, doei!'