Geçmişimizin getirdiği hayat yüzünden, geleceğimiz göremez olduk. Çocukluğumuzun gözyaşları zihnimizde dolaşırken, her geçen gün ellerimize birinin daha kanı bulaştı.
Geçmişin getirdiği büyük ihanet.
Hayatın verdiği acımasızlıkla, büyüyen beş çocuk...
"Böyle mızmızlanacaksan hiç gelmeseydin Canan!" dalga geçiyordu benimle.
Dua etki, gerçekte kim olduğu mu anlama diye sert hamleler yapmıyorum yoksa seni burada öldürmüştüm.
Çınar, Yeşil gözlü 1.90 boylarında, kumral saçlı, küçük burunlu ve sert çenesi ile çok yakışıklı olan Başsavcımız.
Bir de gözüme sokacak kadar kaslı.
Canımız sıkıldığı için, boks yapalım dedik ama ben dikkat çekmeme yönünde olduğum için sert hamleler yapmıyordum.
"Çınar." "Efendim?" "Ölmek ister misin?"
Üstümde sporcu atleti, altımda bol bir pijama vardı. Benim tarzım bu.
Çınar ise sıfır kollu bol tişört ve dizlerine kadar gelen bir şort ile karşımdaydı.
İkimizde siyahlar içindeydik.
"Daha çok yaşamayı düşünüyorum be Canan." Kısık gözleri ve alaycı gülümsemesi ile beni delirtebiliyordu. "Eğer böyle giderse en yakın zamanda öleceksin Çınar!" "Öyle mi?" "Öyle!"
Kahkaha attı. Kafasını arkaya atıp, bana güldü. Sinirle sert bir şekilde karnına yumruk attım.
Bunu beklemiyor olacak ki sendeledi. "Aniden yapılır mı be!" "Evet!" Ani tepkim onu bir yandan daha fazla güldürdü.
Bir kaç ay tanımama rağmen çok alışmıştım. Tuhaf. Ben insanlara bu kadar çabuk alışamazdım halbuki.
"Hadi, mızmızlanacaksan niye geldin Çınar?" "Peki, öyle olsun dişi Aslan." Birde bana taktığı bu saçma lakap cidden sinirimi bozuyordu.
Azıcık hünerlerimizi göstersek sorun olmazdı bence.
Elimde ki boks eldivenlerini çıkardım. Çınar'ın gözleri dikkatlice ne yaptığıma bakıyordu.
Eldivenlerle rahat edemem arkadaş ben.
"Ne oldu pes mi ettin?" Alaylı ses tonu ile daha kıl oldum.
Eldivenleri çıkarınca, ellerimle gel işareti yaptım. O zaten eldiven takmamıştı. "Bak sonra ellerin acıyınca mızmızlanmak yok!" Ben mızmızlanmayacağım ama seni çok pis ağlatıcam.
