"...Bazen göğsümün ortasında sızısını sırtımın ta ortasında hissettiğim ayaklarımın ucundan kollarımdaki takati bile acımasızca sömüren bir boşluk hissediyorum... Hayatın acımasızlığını , sorumluluklarım bir kez daha omuzlarımdaki dik duruşu kıracak şekilde üstüme yüklenince görüyorum, hissediyorum ve bir kez daha eriyorum... Anlıyorum işte o zaman büyüdüğümü... Annemin bana asla usanmadan bunu hatırlattığını görünce asıl o vakit ben yok oluyorum...Babam desen ona bakmaya bile çekiniyorum çünkü ona bakınca bana hatırlattığı o anları hatırlıyorum. Bu yüzden onunla göz göze gelmeye çekinirim. Beni yanlız bırakışını, sızlanmalarımı, ağlayışalarımı görüpte beni bir başıma yanlız bıraktığını hatırlıyorum...Ama artık bunu göz ardı ediyorum yada ettiğimi sanıyorum..."
