Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"... Zaman geçti. Dönüp baktığımda kalan tek şey ağlamaya bile gücü yetmeyen korkak küçük bir çocuk. Yada güçlüymüş numarası yapan bir oyuncu.Sessizdim diye kırılmadım sandılar. Güldüm diye takamadığımı.Yanınızda bile ağladım. Ama sessizce çünkü sesli ağlamanın sessiz ağlamaktan daha acı verici olduğunu biliyorum.Bunları yazarken bile klavyede olan parmalarım titriyor yanlız olduğumu bilen aklım gecenin korkularını kalbime getiriyor.Nefret ettim kendimden,herşeyimden, seçimlerimden bunları bu kadar rahat yazıyorum çünkü kimsenin görmeyeceğini biliyorum. O kadar kırgınım ki herşeye bir o kadar da kendime hemen affettiğim için. Bunları bir okursa söyleyeyim aşk acısı çekmiyorum.Az önceki cümlemdendolayıda kendimden nefret ediyorum. Açıklamama gerek bile yoktu çünkü kimse görmüyor ve görmeyecek ama yinede o korkak yanım bir şekilde beni yine kendimden nefret ettirecek noktaya getiriyor. Bu sene o kadar durgundumki sabahları o yanlızlığımdaki derin düşünceler. O kadar bekledim ki benim gidiceğimi bile bile. Hayatımda ilk kez kriz geçirdim. Anlamadım bile ve yine kimse yoktu. İnançlı biri olduğum için şükrediyorum yoksa hepten gitmiştim. Ellerim titriyor niye olduğunu biliyorum ama bilmiyormuşum gibi olucak yine. Annem kendini affettirmeye çalışıyor ama her patlakta yine kendini gösteriyor.Ne yapacağım ne olucağım diye düşünüyorum ama beynim ısrarla durmamı istiyor. Güzel olduğumu ama bunu kullanmadığımı ısrarla dile getiriyorlar böyle bir derdimin olmadığını ve biraz olsun onlardan korktuğumu anlamıyorlar.Yüreğim sıkışıyor. Bana bir kez olsun seni özledim demedi gözümün içine baka baka kaç kez.... Yazamıyorum ve yine uyumadım "
