★Jüpiter Uzaktan★

《27》

Ona yazdıklarım ve hatırlattıklarım için üzülüyorum..
Üzgünüm çünkü ona verdiğimi başkasına veremeyeceğimi çok iyi biliyorum..
Başkalarına sunacak hiçbir şey kalmadığı ölçüde ona her şeyi verdim..
Şimdi neden aşktan korktuğumu tamamen anlıyorum..
Aşka bana değil,dayanamıyorum,sadece kırıklık ve acıyla dolu..
Beraber olsak bile devam edemezdim..
Bana duygularımı yazılı olarak nasıl ifade edeceğimi öğretti ama şimdi tek bir harf yazamıyorum..
İlk defa biri için ağlattı beni şu ana kadar ağlayamadım,çok çabalıyorum çünkü gerçekten ihtiyacım var ama yok,olmuyor..
Bana güvenilebileceğimi düşündürdü,bu ne kadar büyük bir şey biliyor musun?
Eskisinden daha sert oldum,beni daha iyi bir insan yaptı ama gittiğinde beni daha kötü yaptı..
Aslında,o hiç gelmedi gitmek için..
Komik değil mi?
İçimdeki kırılan şeyi kimse tamir edemeyecek,ben bile..
Beni sevdiğine dair bir yalanın içinde yaşadığım fikri gerçekten zor..
Keşke beni sevdiği yanılsaması olmadan onu sevseydim..
Çünkü durum buysa benim şu an olduğum kadar zor olamazdı..
"Bakışlar yalan söylemez" diyordum,
onu okuyabiliyorum diyordum..
Ama şimdi söylüyorum,gözler bile yalan söyler..
Ve önemli bir şey farkettim..
Biz sadece korkularımızdan nefret ediyoruz,başka hiçbir şeyden nefret edemeyiz..
Onlardan korkmazsak insanlardan nefret edmeyiz zaten..
Korkudan nefret etmek bir şey,nefretten korkmaktan bambaşka bir şey..
Ve ben,yalandan nefret ediyorum çünkü ondan korkuyorum..
İnsanın korkuları gerçek kişiliğidir,işte tam da bu yüzden yalan benim..
Yine de beni takip edecek ve ondan nefret etsem bile ona inanacağım..
Beni sevmediğini gösteren işaretlere rağmen,ona olan aşkım beni kör etti..
Şimdi neden ondan nefret edemediğimi anlıyorum..
Onu sevdiğimden değil,ondan korkmadığım için öyle oldu..
Baktığım ve "Beni seviyor, yalan söylemez"diyeceğim tek kişi oydu..
En büyük yalanım olması dışında onda diğerleri gibi bir yalan görmedim..
Ve bu beni incitiyor,çok incitiyor..
-Pişmanlık-

*Gerçeği anladıktan sonra bir arkadaşa gönderilen bir mesaj