Chapter 28: Father and Son
Lady Brienne passed out so I had to bring her to the Mansion. Pinabantayan ko siya sa mga tagapagsilbi at siniguradong kumportable siya. Kahit man lang sa ganito ay makabawi ako sa kanya. Sa mga nagawa niya para sa anak ko.
I wish I could do more for her. Ang pamilya ko ang rason kung bakit siya nawalan ng pamilya, pero nagawa niya pa ring alagaan ang anak ko— ang dugo na nagmula sa angkan na kumitil sa kanyang pamilya.
However I remembered what she said to me back then. Hindi na siya tatagal sa mundong ito. Ginamit niya lang ang kakayahan niya para tumagal nang ganito. Napansin ko rin na madalas na siyang manghina.
I took a sip on my drink as I stood on the balcony of my room, admiring the great wall of Nightfall Clan. The boundaries that pushed away everyone who tried to bring us down.
I was able to save my clan, but I failed to save my own son.
Naiintindihan ko ang galit na nararamdaman niya sa akin. Tanggap ko at wala akong magagawa roon. Pero ang pagkabigo na naramdaman niya sa ginawa ni Brienne, hindi ito katanggap-tanggap. She has been nothing but kind to him. And she won't last anymore.
Narinig kong bumukas ang pinto. "Lord Oscar. Si Lady Brienne..."
Mabilis akong sumunod sa tagapag-silbi. Pagpasok ko sa kwarto ni Lady Brienne ay naabutan ko siyang nakahiga sa kama. Nakakumot siya hanggang sa leeg. She's awake and staring at me.
"How's your feeling?" I asked.
"How's Lord Caezar?" tanong niya sa mahinang boses.
Hindi ako nakasagot nung naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko saka hinaplos. Her touch felt cold and feeble. I saw the mark on her skin again. It was not a mark. It was a wrinkle.
"You need to talk to him, Lord Caezar."
Dahan-dahan kong inalis ang kumot na nakabalot sa kanya. Gaya ng inaasahan ko ay kulubot na ang kanyang balat. Lumalabas na kung gaano na katagal ang nilagi niya sa mundong ito.
"May kakilala ba tayong manggagamot?" tanong ko sa mga tagapag-silbi. "Kahit na mahinang klaseng manggagamot lang."
Walang sumagot sa mga tagapagsilbi. Hinarap ko si Brienne nung hinaplos niya ang kamay ko. Mahina siyang umiling sa akin.
"I despise your family, your bloodline, and everything associated with the Cardinals," she whispered, her voice growing progressively weaker. "But Lord Caezar is different."
Umupo na lang ako sa tabi niya saka hinawakan ang kanyang kamay. Umabot na sa leeg niya ang pagbabago ng kanyang balat.
"He's a pure young boy who is also a victim of your family's curse. He cannot bear hatred for too long. Mabilis siyang magpatawad. Maunawain na lalaki. Mapagkumbaba. May pusong hindi kayang magtanim ng sama ng loob."
"C-can you tell me more about him? What was he like as a kid."
Pinagsalikop ni Lady Brienne ang kanyang mga daliri saka pinatong sa kanyang dibdib. Nakangiti siyang tumitig sa kisame, parang inaalala ang nakaraan.
"He was just like a regular kid. Naughty. Playful. Curious. Minsan nga ay nakalilimutan kong isa siyang bampira. He has always had a great self-control. Kapag lumalabas ang alab ng kanyang dugo ay pinipili niyang umalis para ibaling sa iba ang pagkauhaw. He never hurt me."
I suddenly recalled my younger self. He was just like me. All those descriptions perfectly depicted the kid I used to be. I wish I had seen it.
"It was just us against the world. Living in the wilderness was not even the hardest part of our journey." Tumingin sa akin si Lady Brienne. "It was living in secrecy."
