Aldecantra Series #2: A Love Made In Tagaytay

Kabanata 2

“Matagal ka na ba rito nakatira sa Tagaytay? O bago ka pa lang dito?” Yusef asked me habang nasa kuwarto kaming dalawa. Binalikan niya ako rito. Kakatapos ko lang din maligo kanina kaya nagpapatuyo na lang ako ng buhok ngayon. Mabuti na lang din at may mga naidala akong damit para maisuot ko. Nakakahiya pa naman kapag wala akong dala tapos nakikiligo ako rito sa bahay niya.

“Matagal na ako rito.” I answered his question. “Sa totoo lang‚ sa Palawan talaga ako nakatira. May flower shop doon na kung saan doon ako nag ta-trabaho pero no’ng makilala ko ’yung baliw na lalaking ’yon‚ dinala niya ako rito para dito kami manirahan.” Dagdag ko naman.

Narinig ko namang mahina siyang napatawa kaya nagtaka naman ako dahil doon at lumingon ako sa kaniya. “He’s obsessed to you‚ isn’t he?” He uttered habang nakaupo siya sa gilid ng kama.

I nodded. “Yeah... He’s a psycho."

"I want him to be in jail but I’m too scared‚ hindi ko alam kung bakit. Siguro kung babalik pa siya‚ doon ko na siguro ipapakulong. Sigurado naman ako na malayo na siya sa akin ngayon.” I answered.

“Thank you for helping me. I really appreciate it."

"Siguro bukas aalis na ako at pupunta na ako sa Mama ko.” I faked my smile.

I can’t stay here. Nahihiya na ako dahil sobra-sobra na ang pag tulong niya sa akin at hindi ko na alam kung paano ko ito susuklian lahat.

Tumayo naman siya at pumunta sa aking harapan.

“If you need help‚ just call me or text me. You have my number.” Seryosong sambit niya at napatingin naman ako sa cellphone ko na nasa higaan. “Don’t worry‚ I respect your privacy‚ I just dialed my number to your phone when you're still asleep and I added it to your phone book.” He smiled.

“Thank you--” But he cut me off. “Let me help you to heal your wounds.” Wika niya nang makita niya ang mga pasa ko. I’m wearing my spaghetti straps at naka shorts ako. Nakalimutan ko ang mga pasa ko‚ dapat pala nag sweatshirt na lang ako at pajama‚ for sure hindi niya iyon makikita except sa mga pasa ko sa leeg at sa pasa ko sa mukha.

Napag isipan ko namang tumanggi sa kaniya. “A-Ako na ang b-bahala. Hindi naman na masakit‚ gagaling din naman ito sa tamang panahon.” Mapait naman akong ngumiti sa kaniya.

“Are you sure?”

I nodded.

“Nope, just let me.” Pagmamatigas niya. “I know you can buy just... Let me.”

Hindi na ako nag salita at hinayaan siya. Umupo naman ako sa kama habang siya naman ay nakaluhod sa aking harapan.

Ginagamutan ang nga pasa ko simula ulo hanggang paa.

Napatitig naman ako sa kaniya habang ginagamutan niya ako. He’s kind. And handsome.

WHAT? NO.

He's not.

But he is.

Shut up, Ivy. He's handsome.

“Done... I’ll be back later‚ nasa baba kasi ang mga kaibigan ko. Do you want to know them?” He smiled again. Bakit ba siya ganito? Ganito ba talaga siya? O sadyang hindi lang ako sanay sa tuwing may nakakausap na tao?