Özel Okul

12. Bölüm: MUCİZE

HAMİLEYDİM! Hayatımda asla söylemeye ihtimal vermediğim bir şeydi şimdi ne olacaktı bu imkansız dı doktora gitmem gerekiyor , kafamdaki soru işaretlerini kaldırmak istiyordum.

Hızla mutfağa ilerleyip yemeği bitirmem lazımdı yoksa annem bir şeyler den şüphelenirdi zeki bir kadındı annemi bildim bileli böyleydi. Yemeğimi sakince yemeğe başladım ama kalbimin ağrıdığını
Hissediyorum deli gibi ağlamak istiyordum ama

bunun sebebi hamile olmam sayılmazdı bunun bu şekilde olması ve kimseye söyleyemem anlamına geliyordu boraya söylemeliydim zorundayım ama şuan değil en azından sindirene kadar ve bir karar vermem gerekiyor.

Bu sırada yemeği bitirdikten sonra anneme Eskişehir de bir arkadaşım olduğunu ve onun yanına gitmem gerektiğini söyledim ve üstüme montumu,atkımı,şapkamı taktım hala aklımda onlar vardı onları özlemiştim şimdiden. Bu sırada hastanenin önüne gelmiştim insanların yanından geçerken elim karnıma doğru gitti korunma hissi hissettim. Doktorun kapısının önüne geldiğimde kapıyı tıklayıp içeri girdim.

Doktorla kısa bir konuşma yaptık
"Sıla hanım bu yaşlarda normal bir durum,gençsiniz ama bi andan da önemli bir karar vermelisiniz" dediğinde lafını böldüm kalbimde bir korku ve stres vardı sanki göğsüme bir ağrı çökmüştü

"Yani yaşayıp,yaşamamasının kararını vermemi istiyorsunuz, ama neden böyle bir şey oldu biz sadece biraz yakınlaşmak istedik."

"Anlıyorum sıla hanım ama sperm bir şekilde rahme ulaşmış. Ve evet bir karar almalısınız ama bundan önce haftaya kontrole gelin öyle karar verin kafanızı dinlemek için biraz vaktiniz de olur."

"Tamam doktor bey anladım Teşekkür ederim." Daha sonra kapıyı kapatıp çıktım ama o kadar sarsılmıştım ki aynada bi an kendimi görünce hayatıma ilk defa bu kadar çaresizdim. Eve döndüğümde büyük savaş başlıyordu.
(1hafta sonra)
Üstümü değiştirdim saçımı hızlı bir at kuyruğu yaptım doktor randevum için gidiyordum artık kendime aynada bir kere bile bakmıyordum daha 19 yaşındaydım bora ise 20 başımıza korunmadığımız için gelmişti. Ama daha haberi yoktu tabi. Anneme içeriye doğru seslendim

"Anne ben çıkıyorum gelirim 1 saatte"
"Kızım nereye?"
"Kahve içmeye annecim"
"İyi kızım geç kalma"

Aklımdan hala Bora geçiyordu,eski hayatım geçiyordu Bartu ve ardanın atışmaları geçiyordu çok özlemiştim bunlar bir haftada oldu. Kafamda binbir türlü düşünceyle hastaneye varmıştım.

Bu arada bu sıralar günün hep sıradan geçti tabi biraz da ağrılı annem regl olduğumu sanıyordu ve en kötüsü annem beni kusarken yakalamıştı ona dışarda yediğim bişeyin dokunduğunu söyledim,artık dışardan bişey yememe izin vermiyor kahveyi de zar zor ikna ettim bunu söylememden önce. Anneme bu sıralar o kadar yalan söylüyordum ki kendimi kötü hissetmeye başladım. Yüzüm bembeyaz ve makyajsız bir şekilde doktorun kapısını çaldım.

"Gel" dedi kalbim hızlanarak girdim.
"Merhaba" dedim utanarak.
"Aa kızım utanma gel hadi gel otur şöyle" sanırım beni anlamaya çalışıyordu, başarıyordu da
"Teşekkür ederim" dedim ve gösterdiği yere oturdum.
"Seni rahatlatmak için biraz soru sorayım kızım"
"Tabii"
"Yaşın kaç bakalım"
"19 yaşındayım ben"
"Ah be kızım tamam o zaman her neyse ultrasona geçelim"
"Tamam peki" böyle cevaplar vermemin sebebi çok korkmam ve bu aralar biraz kötüyüm hem de çok..

Ultrason cihazının önüne geldiğimizde karnıma biraz sıvı sıktı ve bir başlık alıp karnımda gezdirmeye başladı
"Nerdeyse bir aylık olucak az kalmış, ama kızım senden bir test alıcam ona bakalım düşük durumu için" gözlerim doldu ve konuşmaya başladım.