Yıllarca huzuru aradım durdum hep. Ne yazık ki bulamadım.
Bu sefer de kelimelerden bir barınak yaptım kendime. Adına "Sığınak" dedim. Benim Sığınak'ım...
Bu da yetmedi, bu da iyileştirmedi beni.
Bu sefer, bir adam gördüm. Gözleri üzerimde... Bakışlarındaki aşk mıydı, yoksa acımak mı? Hiçbir zaman bilemedim...
Kapılarımı kapatmıştım herkese. O adam ise kapılarımı açmamı istedi, içeri girmek istedi. Her şeyi yerle bir etmek... Yaşamıma dahil olmak istedi. Kapılarım sıkı sıkıya kapalıydı. Gardım da sağlamdı, kırılmazdım artık.
Adam inatçıydı. Çaldı kapımı. Yavaşça... Ürkütmemeye dikkat ederek...
Her zamanki tavrımla kulak bile asmadım. Açmazdım o kapıyı. Kimseye açmamıştım. Kapılarımı zorlarlardı ama tavrım netti. Kırmaya çalışırlardı ama oldukça sağlamdı. Başıma yıkmaya çalışırlardı bu sefer, beni nefessiz bırakmak isterlerdi ama bilmiyorlardı ki ben zaten nefes almıyordum. Ben aslında nefes alamıyordum. Son olarak belirtmek isterim ki, beni enkaz altında bırakamazlardı. Çünkü ben zaten enkazın ta kendisiydim.
Bir enkaz, enkaz altında bırakılamazdı.
Diğerlerinin aksine zorlamadı bu adam. Kırmak istemedi beni. Sadece dahil olmak istedi.
Tıklattı yavaşça kapımı. Bekledi. Günlerce kapımın önünde bekledi. Bilmiyorum çok garip hissetmiştim. Onlarca kişi arasından, zamanla ilk defa bu adama şans vermek istedim. İlk defa birine kapılarımı aralamak istedim.
Dedim ya, günlerce bekledi adam. Bana dair her şey ona büyüleyici geliyordu. Ama bilmiyordu ki büyüleyici bulduğu kadının kalbi, yüzünün aksine kapkaraydı.
İçim dışım siyaha boyanmıştı.
Karanlıktı, korkunçtu aslında içim. Ama adam pes etmiyordu, dahil olmak istiyordu. Bu karanlık onu korkutmuyordu.
Pes ettim.
Günler, haftalar sonra... Adam yine kalbimin kapısında beklerken bir ses duydu önce. Sonra... Minik... Cılız bir ışık gördü. Adam inanamıyordu. Her şeyine dahil olmak istediği kadın kalbinin kapısını aralamıştı ona. Adam sevindi, ben heyecanlandım.
Sonun başlangıcı böyle yazıldı. Heyecanlanmak anlamsızdı. Olsa olsa hazin bir öykü olurdu, bu satırların hikayesi. Öyle de oldu, sonuç değişmedi. Bazı şeyler hep yarım kaldı...
Haberiniz olsun, baştan söyleyeyim.
Bu bir veda metni.
Ben kendimi harap ettim.
-Anka.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
