gözlerinde inciler, ellerinde kalemler

yıldızlara hapsolmuş gülümsemeler: 5

lalisa manobal'ın güncesi
gün iki, geriye kalan gün sayısı sekiz.

"mehlika, biliyor musun? benim gülüşümü alıp yıldızlara hapsettiler."

derin bir nefes aldım, gün boyu sinirli nefes alışverişlerim dinmemişti. "umurumda değil chaeyoung, kes sesini."

"ama mehlika, niye umurunda değil? mesela benim umurumda, cebinde taşıdığın lakin bacağına batıp canını acıtan o hançer umurumda, bileğine yazdırdığın tayca yazı umurumda. gidiş yazıyor orada, neden mehlika? neden dönüş yazmıyor? dönmemek üzere mi geldin buralara?"

bu sefer ona bakmadan duramadım.
nereden biliyordu dilimi?

"tayca, biliyor musun?"

yutkundu, gözleri yeni yaşlarla doldu. "o, tayland'lıydı." dedi, ama devamını getiremeden ağlamaya başladı. karşımda duran, ağlamaktan bitap düşmüş bu kadın sevdalıydı.

gözyaşları akarken konuşmaya başladı "onu benden aldı- aldılar, yıldızlara hapsettiler mehlika.. b-ben, artık nasıl gülümseyeceğim? şu sekiz günlük hayatımda, artık ölüme aşık mı yaşayacağım?"

bakışlarımı çekemedim gözlerinden, kara delik gibiydi. çekildikçe çekiliyordum.

"soru sorma lahza." dedim, gözyaşları durdu. "sen sordukça, sen ağladıkça, neye uğradığımı şaşırıyorum."

"nasıl sormayacağım mehlika? herkes benden hesap soruyor, bana bedel ödetiyorlar. ya ben? ben yapıyorum diye neden suçlu oluyorum! aldılar onu benden mehlika! karşıma geçtiler, benim dokunamadığım saç tellerini kazıdılar, bedenini şişlediler, teninde ki yıldızları birer birer işaretlediler. acı çığlıkları yankılandı bu geniş pis diyarlarda, lâkin kimse benim hesap sormama izin vermedi."

ayağa kalktı, demirliklere vurup bağırarak ve ağlayarak konuşmaya başladı. "aldılar benden sevdalımı mehlika! karşımda işkence çekişini izledim. onlar için hesap sormak haktı, ya benim için niye cezaydı. olmuyor, ne yapsam olmuyor. bu kalp onun acısıyla kıvranıyor."

kalbime vurdum.
nefesim kesildi, lâkin bir daha vurdum, ardı ardını kesmeden vurmaya devam ettim. sessizleşti, beni izlemeye başladı. o narin dizlerinde derman yoktu, dizleri üstüne çöküp demirlere sarıldı.

"yıldızlara bak lahza, gülümseyecekler sana." dedim, "mehlika." diye fısıldadı yine ağlamaya başlarken "deme bunu mehlika, deme."

yine koğuşuma ilerledim, lâkin içeriye giremedim.
kapıma yaslanıp, askerlerin beni görmediğinden ve duymadığından emin olup ona saatlerce bildiğim şarkıları söyledim.

"lahza" dedim en sonunda, gece saat üç sıralarındayken.
"mehlika" dedi bitkin sesiyle. yutkundum, elimde sıktığım mor taşı onun hücresinin içine attım.

"iyi geceler lahza." dedim fısıltıyla, karşılık verdi. "iyi mi geceler mehlika.."

değildi.
artık geceler ne benim gibi gaddar bir asker için iyiydi, ne de yıldızlara muhtaç bırakılan bir tutsak için..

-

zihnimin arkasında
sen öldün.
seni ben öldürdüm