If it's Meant To Be

Chapter 5

PAULINE'S P.O.V

Nagulat kaming lahat sa sunod na sinabi ni Kuya, "Carlo, umalis ka na lang. Bago pa kita mabugbog. Ayaw kong saktan kita." Sabi ni Kuya. Shit. Away na naman! Napatingin si Carlo kay Kuya, "Wala naman akong ginagawang masama!" Sigaw ni Carlo. Binaba ko na lang ulo ko. WALA SIYANG GINAWA?! Hahaha, ang liar niya! "K-Kuya, wag na." Sabi ko. Napatingin si Kuya sa akin, I looked at him too. Eye to eye kami ni Kuya ngayon, "What do you mean?" "Kuya, wag mo nang patulan si Carlo. It isn't worth your time. Hayaan mo na siya. He isn't worth OUR time. Kaya kalimutan mo na lang na may ganitong away." Sagot ko. "Paul, papayatin mo nga kapatid mo. Pero hindi siya na-aaway!" Sabi ni Carlo. Nagulat kaming lahat sa sinabi niya. Did he just say that? In front of my own brother that doesn't even know what I'm going through?! "ANO?!!? Pauline?!" Sigaw niya sa akin, tinignan ko ulit siya, yung mukha niya. Parang monster na ewan. Naku!! Lagot ako nito!

"Kuya, let me explain."

"EXPLAIN WHAT?! That you're getting bullied and forgot to tell me?! Pau! That's bullsh*t! Kaya pala minsan umuuwi ka na umiiyak! Ba't ba ayaw mo magsalita?! Para nagantihan na natin sila!"

"YUN NGA! AYOKO SILANG PATULAN! Ayoko Kuya! Kasi kapag nagsumbong ako sayo, magsusumbong ka kayla Mama! At syempre, nakakarating 'to sa school! Then they will tease me much worse than what they're already doing! They'll say that i'm such a baby for telling you guys that I'm getting teased! Kuya! Sana you can trust me to handle this!" 

"Yun nga Pau!We can't trust you! Baka na lang makita ka namin dyan sa kwarto mo, patay ka na pala! Hindi ka namin mapagkatiwalaan kasi alam namin ugali mo! So what kung malaman nila na nagsumbong ka?!"

Nanahimik ako. They don't trust me? How stupid. My own family. They don't trust me. I looked at Kuya, tears threatening to spill down my eyes any time. "Pau. . . . ." Sabi niya pero naglakad na lang ako paalis, wiping the tears. I never expected that he would say that. Lumabas na ako ng kwarto at bumaba na ako at pumunta sa lugar na alam kong makakapag-isip ako. Sa park, yung nandito sa loob ng village. Naglakad na ako papunta dun, medyo gabi na din, mga 7:30 na. Tumakbo na lang ako papunta ng park. Pagdating ko dun, umupo na ako sa isa sa mga benches. Sanay na ako na pumupunta ng ganito kalate dito, minsan, tumatakas na lang ako. Ang sakit pala kapag sarili mong Kuya nagsabi nun noh? Parang yun ang pinakamasakit sa lahat. I cried silently, ako lang din naman ang tao dito eh. Bigla na lang akong naka rinig ng foot steps. Shit. Sino yun?! Lord, wag naman po sana!! Bata pa ako!!

"Sweetheart?"

Si Ranz? Anong ginagawa niya dito?

"R-Ranz? A-Anong ginagawa mo dito?"

"Wala, nagulat nga din ako na nandito ka. Ba't ka nga pala nandito?"

"Dito kasi ako pumupunta kapag may problema ako eh."

"Ganun din. Pwede ba kitang samahan?"

Napangiti ako dun. At least I know someone cares for me. Magkapareho nga pala kami ng village ni Ranz.

"Oo naman"

Tinabihan niya ako. He puts his arms around my shoulder and pulled me to his chest.

"Ano bang nangyari?"

Tinignan ko siya at I took a deep breath. Kwinento ko lahat, to every last detail. Nung natapos ko nang ikwento, nakatingin siya sa akin.

"Sweetheart, sorry na nangyari 'to sayo pero nandito lang ako. Pwede mo akong kausapin kapag may problema ka."

Yinakap ko siya. I feel safe in his arms, in love na ba ako kay Ranz? Kanina lang niya sinabi kung pwede ba niya akong ligawan. Ganun na ba kabilis yun to have feelings for another? I don't want to get hurt, I really don't want too. But I know he cares for me and wouldn't do anything stupid, he's not Carlo. Pauline, Ranz is different than Carlo. Ranz is better. He wouldn't hurt you like that Jerk did.