For Us |MİNSUNG

7. bölüm.

Dizlerimin üzerine yere düşmüştüm Minho bana sarılmayı bırakmamıştı yere çömelip bana sarılmaya devam etti.

Bir yandan da müşteriler bize dik dik bakıyordu ve bu beni çok rahatsız ediyordu. Minho'ya iyice gömülmüş tüm. Seungmin ve Felix müşterilere işlerine gitmesi için uyarırken Jeongin ise Minho ile birlikte bana yardım etmeye çalışıyordu.

2007~

"Anne? "

"Efendim oğlum, bi sorun mu var? "

"Şey.. Bu gün babam gelmese olurmu? "

"Aa o nasıl söz oğlum nedenki? "

"Anne babam seni çok üzüyor görüyorum"

"H-hayırr. Hiç üzülmüyorum. Babam bizim iyiliğimizi istiyor. "

"Tamam annecim. "

"Hadi sende yat artık geç oldu, hem baban gelecek az sonra. "

"Tamam annecim iyi geceler! "

"Sanada Jisung. "

OFF NEDEN UYUYAMIYORUM! ||

Aniden gelen kapı sesiyle ürkmüştüm babam eve birden dalmış, ve anneme bağırmaya başlamıştı. Anne iyimisin? O adamın karsınına geçip ona bağırmak istiyordum ama daha ondan küçüktüm ve beni dövebilirdi.

Bi süre sonra tekrardan her zaman yaptığı gibi tabak kırma sesleri gelmeye başladı. Kulaklarımı yıkadım, çok korkuyordum. Annemde çok korkuyordu ve buna izin veremezdim. Odamdan çıkarak anneme sarıldım.

"Sen hala uyumadınmı lanet velet! "

Mutfaktaydık, babam çekmeceden r bıçak çıkardı ve anneme doğrulttu

"Sakın anneme birşey yapma! "

Demem ile yediğim ağır tokat beni sarsmıştı. Annem bi yandan babamın bize birşey yapmasından korkuyordu bir yandan ise bana sarılıyordu.

Birden dış kapımız açıldı gelenler üst komşularımızdı ellerinde bir telefon tutuyorlardı.

"Derhal evi terk et yoksa polisi arayacağım. "

Babam yavaşça dışarı çıkarken anneme yan bakışlar arıyordu kadınlardan biri beni kucağına alıp sakinleştirmeye çalışıyordu yüzüm kıpkırmızı olmuştu yediğim o tokat canımı çok acıtıyordu ve nefes almaktada zorlanıyordum kadının kucağından inip anneme sarıldım.

"Merak etme, gıdıcez buralardan. Her zaman yanında olucam söz veriyorum. "

Anne söz vermiştin..

3 yıl sonra annem artık babamın işgence lerine dayanamayıp vefat etmişti babamla kalmak istemiyordum ama zorundaydım. Henüz 10 yaşında olduğum için de evden kaçamazdım.

Ne zaman bir şey olsa hep tek başıma çaresine bakardım. Liseye geçene kadar tabii.. 3 mükemmel arkadaşın olmuştu hiç aranızda küslük darılma olmazdı her zaman birbirimize destek olurduk. Her zaman;)

~~
Aklıma geldikçe daha kötü oluyordum ama Minho'nun bana sarılması beni çok daha huzurlu his artırıyordu. Büyük ihtimalle kıyafet ıslanmıştı çünkü aşırı ağlıyordum. Nefes alma hızım düzelmeye başlamıştı ama asla susamıyordum çünkü gerçekten çok kötüydüm.

(M) "Jisung iyimisin?"

Cevap bile veremiyordum herşey bana çok ağır geliyordu ve ağlamaya devam ettim. Felix ve Jeongin benim için çok edişeleniyordu. Seungmin ise hala insanları uzaklaştırmaya çalışıyordu.

Arada beni tanıyan insanlarda vardı ve fotoğrafımı çekiyorlardı. Ama hiç bir şey umurumda değildi.

"İyiyim."

Minho'nun anlık geri çekilmesi ile birlikte Seungmin Felix ve Jeongin üzerime atlamıştı. Gözlerim kıpkırmızıydı toparlanıp Minho'ya son bir kez sarıldım.

"Özür dilerim, herşey için. "