Afdeling 43b

t w e e

Je kijkt in de spiegel. Je ziet je net iets te bolle hoofd, de diepe lijnen onder je ogen, de dunne lijntjes langs je mond, en ugh die sproeten. Waar om altijd die k*tsproeten. Je lijkt net een 5 jarige. Zuchtend pak je je foundation, bronzer, eyeliner, wenkbrauwpotlood en mascara. Je borstelt je haar en zorgt ervoor dat je zeker weet dat je fake smile er geloofwaardig uitziet. Op naar school. 'sweet', 7 uur opgescheept zitten met fake bitches en chagrijnige leraren die op het randje zitten van een burnout. Echt helemaal top dit.

*na school*

'k ben thuis!' roep ik als ik uit school komt. Geen reactie. Het enige wat ik hoor is het gedempte geschreeuw vanuit de keuken. 'nice, dat wordt weer apart eten vanavond' zeg ik sarcastisch tegen mezelf.

Zuchtend ga ik naar m'n kamer. Als ik op m'n bed zit kijk ik om me heen. 'Wat doe ik hier nog' praat ik tegen mezelf. Het is best wel grappig hoe alles helemaal prima lijkt met een fake lach. Ik ben daar best wel goed in geworden, weet je. Zo goed, dat ik er zelf ook bijna ga geloven. Overdag gaat alles prima, leuk leven, leuk meisje, leuke lach. Het zijn de momenten dat ik alleen in m'n kamer zit, zoals nu. Opdat soort moment stort ik in. Het is alsof iets of iemand op je borst drukt, en op dat soort momenten word ik gewoon overvallen met pure zelfhaat. Ik loop naar de spiegel. Emotieloos kijk ik naar m'n gezicht. Het enige wat ik kan zien zijn gebreken. Zuchtend denk ik aan alle therapieën ik nu al heb gehad. Geen enkele werkte. Ik ben gewoon een hopeloos geval, I guess.

Na een tijdje roepen m'n ouders me naar beneden. "geweldig," denk ik." Ik krijg weer een nieuwe preek." "Je vader en ik merken dat je therapie niet zo goed werkt" begint m'n moeder."No shit, sherlock' mompel ik. "WAT ZEI JE" schreeuwt mijn vader. "Chill, dude ik ben al stil" antwoord ik. Relaxte leefomgeving, denk t ook. "In ieder geval, je vader en ik hebben besloten om je naar Heacon Hills Hospital for Diseased Youth te sturen. (Kan je een nog lamere naam bedenken, like seriously) Ze hebben daar een soort instituut met allemaal mensen die hetzelfde hebben als jij, en daar ga je ook wonen, misschien voor een paar maanden, maar je kunt ook gewoon langer blijven. Het ligt in Omaha, Nebraska " "Maar...maar... dat is in Amerika" stamel ik vol ongeloof."Ja, en je vertrekt morgenochtend."

"nice, dus m'n ouders ditchen me in een gekkenhuis in amerika. Nee, echt geweldig weer" En ik begin met m'n koffers pakken. Zoals je misschien wel doorhebt heb ik vrij veel gesprekken  met mezelf in mijn hoofd. Dat is ook een beetje een dingetje . Ik ben bipolair, ik heb dus meerdere persoonlijkheden, "alter ego's" zeg maar, ik ben depressief en ik had anorexia nervosa (nu niet meer). Best wel fucked up als je realiseert dat niemand iets gemerkt heeft voor 5 jaar.