Leeg. Het is zo leeg hier zonder Shawn. Ik mis hem, zeker nu ik mischien kanker heb. Ik zou er alles voor over hebben om hem nog een laatste keer vast te houden, ook al kende ik hem pas net. Duizenden mensen hebben bij de hoofdingang al knuffels en bloemen neergelegd, hij is dus blijkbaar beroemd. Toch wel triest, als je bedenkt dat al die mensen nu doen alsof ze zijn beste vriend waren, alsof ze hem door en door kenden, maar toch de moeite niet hebben genomen om hem te bezoeken toen hij in een fucking inrichting werd geplaatst. Iedereen op de afdeling is natuurlijk verschrikkelijk geschrokken, en ik heb gehoord dat 2 andere mensen van andere afdelingen laatst ook zelfmoord hebben geprobeerd te plegen. De donkere gedachten beginnen weer terug te komen, ik heb het idee dat ik hem zover heb gekregen. Ik bedoel, "what the fuck, weet jij over welke mongool ze het hebben?" Terwijl het vrij duidelijk was dat ze het over Shawn hadden is nou niet echt het meest handige om te zeggen. Jack en Sanne zijn opmerkelijk stil, ze komen ook niet naar de groepsbesprekingen die we nu iedere dag hebben, om " te leren omgaan met de gekozen dood van nabije lotgenoot". Ik ga nog iedere nacht naar het dak, gewoon om te denken over van alles. Er komt binnenkort weer een nieuwe jongen op de afdeling. Maar eerlijk gezegd maakt het me allemaal niet echt meer uit.
Ik zat op het dak net als iedere nacht gewoon een beetje voor me uit te staren, toen ik ineens achter me en stem hoorde. "Maaike, het spijt me zo erg, maar weet dat het nooit mijn bedoeling was om je pijn te doen." Zei de stem, de stem die veel te erg op doe van Shawn leek. Ik draaide me om, en daar stond hij dan, gewoon alsof er niks aan de hand was. Achter hem stond nog een meisje, helemaal in het wit waren ze. "Shawn, ik laat jullie twee maar alleen, maar je hebt maar tien minuten, remember." Zei het meisje zacht. " dankjewel Orion, en kijk alsjeblieft uit voor Hem." Zei Shawn voordat hij zich naar mij draaide. "Hallo Maaike, ik heb je gemist." Zei hij weer met die lieve stem. Half huilend knuffelde ik hem. Hij was koud, heel koud. Maar het maakte me allemaal niet meer uit. "Shawn, je bent niet d-d-dood oh mijn god ik heb je zo gemist w-waar was je?" Vraag ik onderhand jankend. "Maaike," zegt hij naar beneden kijkend."ik ben dus wel dood. Maar het gaat goed met me, geloof me. Ik kan niet lang blijven, en ik kan je hierna waarschijnlijk nooit meer zien, maar ik wou je iets vertellen" vol ongeloof kijk ik hem aan. Hij is dus wel dood? Maar hoe kan het dat ik hem dan nu knuffel? What the fuck. Maar het maakt me niet meer uit, ik heb hem weer! "Ehm Maaike, ik wou je v-vertellen dat.. *zucht* d-dat ik van je hou, en ik wil je het liefst bij me houden." Verbouwereerd kijk ik hem aan. Hij houdt van me? En dat zegt hij me nu?
"Beloof me 1 ding, ga alsjeblieft niet dood" "ik beloof het" zeg ik glimlachend door m'n tranen heen. No way dat ik hem nu ga vertellen dat ik kanker heb. Plotseling begint hij te vervagen. "Dag lieve Maaike, ik zal altijd van je blijven houden." Kan hij nog net zeggen voordat hij helemaal verdwijnt.
"Ik hou ook van jou Shawn." Mompel ik, maar hij hoorde het al niet meer.
JE LEEST
Afdeling 43b
Fanfiction'ieuwl' . Het enige wat je denkt als je in de spiegel kijkt is ieuwl. Hoe kan het dat je vriendinnen nog geen zelfmoord hebben gepleegd als ze de hele dag naast ... naast.. "dit" moeten lopen. Ze zeggen allemaal wel leuk van "omg, je bent zo knap" e...
