Na een paar weken voel ik me al helemaal thuis hier. M'n kamergenoten zijn echt geweldig en zo slecht is het hier niet. Ik ben zelfs een beetje aan het veranderen, ik ben echter, blijer, en ik krijg steeds minder "breakdowns". Sanne vertelde dat komende week waarschijnlijk een nieuwe jongen komt, en dat hij in het lege bed naast mij gaat slapen. Ik hoop dat hij een beetje aardig is, want waarschijnlijk zitten we hier nog wel een tijdje.
Ik ben niet de enige hier de bipolair is, Violet, sterre en Daan ook. Sara en Milou zijn depressief en hebben anorexia, maar we zijn allemaal aan het herstellen. Sanne, Sem en Jack praten nooit over hun problemen, ook niet in groepstherapie. Zij zijn hier al het langst. Afdeling 43b is een speciale afdeling gewijdt aan jongeren met een "ernstig" probleem, maar niet zo erg dat het gevaarlijk word voor zichzelf of anderen. Wij zijn ook de enige afdeling die het ziekenhuis ( onder begeleiding en wel met z'n allen tegelijk ) mogen verlaten. Wel zijn er continu mensen bij je, daar erger ik me echt kapot aan btw.
Ik hoop dat de nieuwe jongen een beetje leuk is, ik begin me onderhand ook wel een beetje te vervelen. Niet dat Sanne, Violet, Sara, Milou, Sterre, Sem, Jack en Daan niet leuk zijn ofzo, maar ze zijn zo saai. Behalve Sanne dan. Ze heeft een keer een van de begeleiders zo ver gekregen dat ze haar haar knalpaars mocht laten verven, en sindsdien mag ze ieder jaar een andere haarkleur. Nu heeft ze paars/turquoise ombre haar, en ze heeft ook een piercing in haar neus en een helix. Ik mag haar wel, ze durft anders te zijn, en ze houdt ook echt nooit haar mond. Ja, wij worden denk ik nog wel beste vriendinnen hier.
JE LEEST
Afdeling 43b
Fanfiction'ieuwl' . Het enige wat je denkt als je in de spiegel kijkt is ieuwl. Hoe kan het dat je vriendinnen nog geen zelfmoord hebben gepleegd als ze de hele dag naast ... naast.. "dit" moeten lopen. Ze zeggen allemaal wel leuk van "omg, je bent zo knap" e...
