AY ÇOCUĞU(LEVİ ACKERMAN)

0.6

Gergin bir şekilde tımandığım merdivemlerin trabzanlarını sıktım ve birkez daha beni nedrn odasına çağırdığını sorguladım. Babam evde olmadığı için rahatça konuşmak mı istiyordu yoksa başka birşey mi vardı? Kapının önüne geldiğimde sertçe yutkundum ve hafifçe kapıyı tıklattım. Basit bir gel komutunun ardından kolu çevirdim ve içeri girdim. Bana sırtı dönük çekmecede birşey arıyordu.

-Temiz misin?

-Hah?Bıkkınca nefes verdi.

-Köşedeki sandalyeye otur.Dediğini yaptım ve tanıdık kitaplarla dolu sandalyeye oturdum. Güzel bir zevki vardı. Kısa bir sire sonra elinde sargı bezi, makas ve küçük bir kutu ile döndü.

-Hırkayı çıkar.

-Ne?

-Hırkayı çıkar dedim duymadın mı!?Kahretsin. Tahmin etmeliydim. Yaralarımı görmüştü. Yapabileceğim başka birşey kalmadığını anladım ve hırkayı çıkardım. Yarımkol beyaz tişörtüm ile yaralar bariz bir hal almıştı.-Tch!Sinirli görünmesine rağmen nazik hareketler ile kolumu kendine çekti ve küçük kutudan biraz merhem sürdü.

-Aptal velet. Bunu kendine neden yaptın!Bunun bir soru olmadığını biliyordum. Bu yüzden sadece sustum. Sargıdam kestiği parçayı koluma dolamaya başladı. Yaralarımın kapandığına emin olduktan sonra sargıyı bantladı ve doğruldu. Masadan hırkamı aldı ve bana uzattı.

-Teşekkür ederim.Tepki vermedi ve arkasını dönüp sargıyı makası ve merhemi çekmeceye geri koydu. O an içimdeki dürtüye karşı koyamadım ve gidip ona arkadan sarıldım. Nefesini tuttuğunu, bütün kaslarının kasıldığını fark edince rahatsız olduğunu düşünüp yavaşça ayrılıp kapıya ilerledim.

-Velet!Arkamdan gelen sesin sahibine döndüm.

-Evet?

-Bir daha yap!Hafifçe gülümsedim ve tekrar gibip ona sarıldım. Sarılışıma karşılık vermesede bu kez rahatsız olmadığını biliyordum. Kulağıma eğildi ve fısıltı ile konuştu.

-Seni kurtaracağım.-Bedenine sardığım kolları sıkılaştırdım.

- Sana güveniyorum...Ve o kelimeyi söyledim.

-... abi.

Bölümlerimiz kısa oluyor bu yüzden ard arda gelmeleri için elimden geleni yapıyorum. Yazım yanlışlarım olduysa özür dilerim.