Kara Melek

Giriş

Herkese güzel okumalar dilerim!

Şarkı: maNga - Dursun zaman

Karanlık, karanlık ve soğuk tıpkı diğer gecelerde olduğu gibi. Tıpkı kaldırıma dizilen masum çocukların diğer gecelerde hissettiği gibi. Ama bir şey farklı... Bu gece gökyüzündeki ay farklı, sanki haykırıyor.
Bitti diyor, Bu son soğuk saniyeleriniz bu son mahkum dakikalarınız. O sizi kurtaracak.
Bütün çocuklar Ay'ın sesini duyuyordu ama kimin onları kurtaracağını kestiremiyorlardı. Onları kurtarmak için birinin geleceğinen bile şüpheliydiler. Çünkü insanların onlardan kaçtığının farkındaydılar.

Ne zaman yardım istemek için elini uzatsalar biri tutup kırıyor yada kendilerine uzanan minik ellerden veballı kaçıyorlardı. Hiçbiri onlara ne olacağını önememiyordu. Önemsedikleri tek şey para, para ve daha çok para. Ama bilmiyorlardı bu dört harfli kelimenin çocukların yaşamına mani olacağını. Onlar sadece sokak da gördükleri kimsesiz çocukların gözlerinin içine baka baka
"Yazık ya, çocuklarını böyle sokağa bırakan anne babalar da var." derler. Ama kimse uzanıp o çocukları düştükleri çukurdan çıkarmak istemez. Bu yüzden burda duran çoğu çocuğun hayali aynı.

Her sabah annesinin neşeli sesiyle uyanıp ailecek kahvaltı yapmak mesela. Huzur içinde asla gidemedikleri okula koşarak gitmek. Kendisine sokak çocuğu diye yan gözle bakmayan arkadaşlar edinmek belki de. Eve geldiğinde çantasını bırakıp sokağa, arkadaşlarının yanına koşmak... Ama en önemlisi de şevkat ile bakan ailenin seni hiç yalnız bırakmaması. Geçici değil kalıcı, ömürlük bir isminin olacağını bilmek...

Ama bunlar mümkün değil. Çünkü eğer sokak çocuğuysanız sizin hayal kurmaya bile hakkınız yoktur. Şuan olduğu gibi insanların pazardan meyve sebze alır gibi sizi parayla satın almasını beklersiniz. Canınız yanar, ağlarsınız ama gizlice. Düşersiniz ama kimse sizi kaldırmaz. Akşam döneceğiniz bir eviniz olmaz. Önünüze sıcak bir tas çorba koyacak anneniz bile olmaz. Hani o korumacı diye yakınığınız babalarınız varya, burda onları mum ışığında ararsınız. En çok da ne yakar biliyor musunuz? Sizi satın alan insanlara asla bağlanamazsınız. Asla sonsuza kadar onlarla kalacağınızı düşünemezsiniz. Çünkü siz birer sokak çocuğusunuz kendinizi bulacağınız yer yine kapının dışı, soğuk kaldırımlar olur.

Ama susarsınız. Hani bir laf vardır, kan kusanızda kızılcık şerbeti içtim dersiniz. Ölürsünüz cenazeniz olmaz. Tıpkı doğarken seveniniz olmadığı gibi. Yaşarsınız sizi hatırlayan olmaz. Zor olsa da eğer hayata kalırsanız mutlu olacağınızı sakın düşünmeyin. Çünkü siz hastalansanız hastaneye gidemezsin, çocuk doğuramazsınız, evlenemezsiniz. Çünkü siz ailesinin bir köşede bıraktığı sonrada unutuğu çocuklarsınız. Siz sokağa mahkum edilmiş çocuklarsınız. Sadece kenarda durur, ellerinizi önünüzde kavuşturur başınızı eğersiniz.

Ama hepsi susar mı?
Hayır. Kimisinin dudaklarından bir cümle dökülmez ama gözleri öyle çok şey anlatır ki... Kimisinin de gözleri susar çünkü anlatacak bir şeyi yoktur. Ama dudakları tam da gözlerin anlatması gerekeni anlatır.

Ama bunu aralarında dolanan Kemal anlamıyordu. Hatta çocukları gram umursamıyordu. Onunda umrunda olan tek şey çocuklardan elde edeceği kârdı. Çocukların önünde dolanırken kaşları çatıktı. Ellerini arkasında kavuşturmuş çocukları süzüyordu.
"Bana bakın!" diye başladı tehditlerine. Zaten hep böyle başlardı. Hiçbir zaman şevkatle başlamamıştı. Kaşları sürekli çatık şeklini korurdu. "Birazdan bir alıcı gelecek. Sakın bir aptallık etmeyin. Yoksa ne olacağını hepiniz gayet iyi biliyorsunuz. Başkaldıranlar ayrıca cezalandırılacak. Anladınız mı?"
Çocuklardan hüzünlü ve boğuk bir "Anlaşıldı" sesi yükseldi. Ama Kemal tatmin olmamıştı. Bu defa bağırarak "Anlaşıldı mı?" diye sordu. Sesi terkedilmiş sokakta yankılanırken evlerin duvarlaına çarpıp tekrar çocuklara ulaştı. Minik bedenlerine yayılan korku ile soğuktan titreyen ruhları bir kez daha titredi. Ama yinede seslerini çıkarmadılar.