Defeating Darkness || Tom Marvolo Riddle

~ROZDZIAŁ IV~

Święta w Norze zawsze były wielkim wydarzeniem. Ogólnie jakakolwiek uroczystość, w której współtwórczynią miała być Molly Weasley była wielkim wydarzeniem. Ginny, Tonks i Chloe pomagały pani Weasley przy przygotowywaniu wieczornej kolacji, kiedy pan Weasley, Lupin, Ron, Harry, Fred i George zajęci byli ozdabianiem całego domu od wewnątrz i zewnątrz. 

Tym razem wigilia w Norze nie będzie tak huczna jak co roku. Państwo Weasley nie chcą narażać swoich dzieci sprowadzając je do domu. Są bezpieczniejsi z dala, poza granicami państwa. Próbowali nawet przekonać Rona, Ginny, Chloe i Harry'ego, by zostali w Hogwarcie, który uważali za bezpieczniejsze miejsce. Może gdyby dyrektor Dumbledore nie udał się na jakąś tajną misję, Evans zgodziłaby się z nimi. Jednak przez brak obecności profesora w zamku uważała, że szkoła jest równie niebezpiecznym miejscem dla nich co Nora. Jeżeli miała szanse chociaż w ten sposób spędzić w miarę rodzinne święta, chciała z tego skorzystać.

Nawet gdyby tam została, wiedziała, że musiałaby uważać na to, by nikt przez cały pobyt w czasie ferii nie widział, jak rozmawia z Severusem. A on był jedynym powodem, dla którego zdecydowałaby się, że zostać tam na święta. A nie chciała ryzykować ani jego zdrowiem, ani życiem. I tak ryzykowała żegnając się z nim. Kto wiedział ilu uczniów to tak naprawdę ukryci miłośnicy Voldemorta.

- Ginny, zauważyła, że całkiem nieźle dogadujecie się z Harry'm - powiedziała nagle pani Weasley. Chloe zagryzła policzki, żeby nie uśmiechnąć się jak głupia, kiedy mieszała farsz do pasztecików. Ginny zrobiła się w momencie czerwona.

- Mamo! - krzyknęła dziewczyna, a Tonks nie mogła powstrzymać cichego śmiechu, a jej włosy zaczęły nabierać różowego koloru. Evans w tym momencie prawie parsknęła. Popatrzyła na swoją przyjaciółkę i śmiało mogła stwierdzić, że jej twarz można przyrównać do dużego, dojrzałego pomidora.

- Oj co "mamo!", to dobry chłopiec - kontynuowała kobieta. Chloe i Tonks wymieniły ukradkiem spojrzenia. Chloe bardzo polubiła Nimfadorę. Miały sporo czasu na zakolegowanie się w poprzednie wakacje, kiedy obie większość czasu spędzały na Grimmuald Place 12. Często Przesiadywały wspólnie, kiedy nikogo nie było, a Syriusz za bardzo denerwował rudowłosą dziewczynę. Black, kiedy mu zależało, był naprawdę irytujący. Czasami przyłapywała się na tym, że brakuje jej słownych sprzeczek z przyjacielem jej ojca. 

Kiedy oboje mieli cięższe momenty i żadnemu z nich nie chciało się kłócić, a Harry przebywał razem z nimi, Syriusz wspominał Jamesa. Harry był o wiele bardziej przywiązany do ich rodziców, niż ona. Może dlatego, że u Dursley'ów nigdy nie czuł się jak w prawdziwym domu. Severus, nawet w ciągu trwania roku szkolnego, starał się wracać do domu zaraz po zajęciach, żeby jak najwięcej czasu poświęcić swojej chrześniaczce. Kiedy go nie było, dziewczyna spędzała czas z ich starą sąsiadką, Barbrą. Umarła w roku, w którym Chloe miała pójść do Hogwartu. Rudowłosa czasami miała wrażenie, że jedyne co trzyma staruszkę na tym świecie, to misja opieki nad nią. 

- Wiesz, Molly, musisz dać dziewczynie trochę czasu, żeby to zrozumiała - powiedziała Tonks. Po tym, jak wypowiedziała te słowa, Chloe już nie mogła powstrzymać parsknięcia. - Nie wierzę, żeby Artur był twoim jedynym chłopakiem w czasach szkolnych.

Tym razem przyszedł czas na panią Weasley do zarumienienia się. Nie było to tak oczywiste, jak u Ginny, ale wystarczająco widoczne, żeby nie umknęło Ślizgonce. Ginny była tym jednocześnie zaintrygowana i zażenowania. Widziała zdjęcia swojej mamy, kiedy była niewiele starsza od niej samej i musiała przyznać, że była niezwykle ładna. Cieszyła się, że jest podobna do swojej mamy, chociaż nie uważała się za taką piękność, jaką była ona.

- Wtedy to nie ja musiałam mieć czas na zrozumienie, tylko Artur. Zastanawiałby się nieco dłużej i wcale nie musiałabym się nazywać "Weasley" - zaśmiała się kobieta.