Hic hissetmediğim kokunu, gülüslerini, sesini, bakmayıslarını özledim bugün. Ben sevmeyisini, sevdiğimi bilmeyisini özledim. Kalbimden parça koparıyorlar sanki, acısı o kadar ki beni benlikten koparıyor. Uyku tutmuyor mesela geceleri, gözümden yaş eksik olmuyor. Nasıl olduğundan bi haber yasıyorum iste. Yine kalbim sıkışıyor, her şey üstüme geliyor, sonra bir çığlık atıyorum, insanlar geliyor etrafıma ne olduğunu soruyorlar cevap alamayıp gidiyorlar. Diyemiyorum ki kimseye ben bağımlıyım diye, ben ona bağımlıyim diyemiyorum. Elim telefona gidiyor ister istemez. Numaranı yazıyorum, aramak yemiyor ama bir türlü. Her yerde buram buram sensizlik kokuyor. Sanırım su sıralar bildiğim en iyi şey bu. Çünkü ben senin kokunu hic bilemedim ki sevdiğim, hep sensizliğin kokusunu bildim. Bazen buna da şükür diyorum, karşılıksız da olsa aşkı hic bulamayanlar var bu dünyada. Artık içime susmaktan çok sıkıldım sevgili. Haykırmak istiyorum sevgimi. Sen, o, bu, şu herkes bilsin istiyorum sevgimi . Her şeyden önce sen bil istiyorum gülüşüne aşık olduğum...
