Seni kaybettiğimden beri ne zaman uzun bir yola çıksam kasvet kaplar yüreğimi. O yol ne yakınlaştırır seni bana ne de uzaklaştırır. Sevdiğim birinin yanina gidiyor olsam bile ağlamaklı olurum. Beni habersizce bırakıp gittigin gün gelir aklıma. En çok yollarda özlüyorum seni, kokunu, sesini... Bu acıları çekecek kadar ne günah işledim ki ben? Belkide BİZ kelimesi başlı başına günahtır. Düşünüyorum da senin yerine bu kalbi dolduracak, buram buram mutluluk kokacak bir ask bulabilinecek mi? Ne zaman girecek kalbime helal olabilecek biri. Diyolar ki "unut onu artik çevrene bak" . Gerçekten de o kisi çevremde midir? Seni unutup yeniden hayata bağlanmaya o kadar ihtiyacım var ki. O kisi diyorum keske bu yazıyı okusa da beklemeden,aniden giriverse hayatıma...
