ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးက ယုံၾကည္မွုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဘတ္ဟၽြန္းက ထင္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မွ မယုံရင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔က ျဖစ္သင့္တာထက္ လုပ္နိုင္စြမ္း ေလ်ာ့သြားေလာက္မယ္။ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားအတြဲၾကားမွာ ဆိုလည္း ပိုေတာင္လိုအပ္တာေပါ့။ ယုံၾကည္မွုမွ မရွိရင္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ခံယူထားတာ။
ဒါေပမဲ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဒီလူကို ငါယုံတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တစ္ဖက္လူကလည္း ကိုယ္ယုံၾကည္ေအာင္ ေနေပးတာ၊ စိတ္ေအးေစတာ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေစတာမ်ိဳးမွ ဒီစည္းတစ္ခုထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဆက္ဆံေရးတစ္ခု တည္ေဆာင္နိုင္မွာေလ။ ဒါေပမဲ့ ထိုလူကေတာ့ အဲ့လိုမေနခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္နာက်င္ေစသလို မိမိကိုယ္တိုင္ ရွိရမဲ့ ယုံၾကည္မွုတစ္ခုကိုပါ မဝံ့မရဲျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အေဟာင္းကို ေမ့ဖို႔ အသစ္ထပ္ေတြ႕ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ဆိုတာကိုပါ အယုံအၾကည္မရွိ ျဖစ္လာတယ္။ အခုဒီလိုေတြ ျဖစ္သြားရတာက ဘာလို႔လဲ။ သူမွားခဲ့လို႔လား..။ သူသာ ဒီထပ္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပင္ပန္းရတယ္။ ရည္းစားထပ္မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။
"အီး အီး ရႊတ္"
ညကိုးနာရီထိုးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ လည္ပတ္မွု နည္းတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေရခဲျပင္စကိတ္ကြင္းထဲမွာ လူက ထူထပ္မေန။
ဒီေန႔က သူတို႔ရဲ့ ကိုးလျပည့္။ ဒီေန႔ေရာက္ရင္ ကစားကြင္း တူတူလာမယ္လို႔ လုပ္ထားေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေတြ ထပ္မေျခာက္လွန့္ေတာ့ေအာင္ ဒီေရခဲျပင္စကိတ္အတြက္ ခံစားခ်က္ ဗလာျဖစ္သြားတဲ့အထိ တမုန္းစီးပစ္မယ္လို႔ ႀကံရြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ အျမင္အာ႐ုံေတြ ေဝဝါးလာၿပီးေတာ့ လဲက်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
"အေမေရ"
ေခ်ာ္လဲၿပီး သြားျပဳတ္ထြက္လာေတာ့မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့လို႔ တစ္ျခားကစားသူတစ္ေယာက္က ထိန္းကိုင္ေပးလိုက္တာနဲ႔ တူပါတယ္။
