ဘတ္ဟၽြန္းအတြက္ အခုတေလာ အခ်ိန္ကုန္ျမန္တယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။ အသည္းမကြဲေတာ့တာေတာင္ Semester တစ္ခုစာ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ အတန္းစာေတြ လုပ္ရတဲ့အျပင္ အလုပ္ေတြကလည္း ပိုရွုပ္ေနတာေၾကာင့္ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္နဲ႔။ ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ သာမာန္လည္း မဟုတ္သလို ဆန္းေနတာလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္။ စာရယ္ အလုပ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ဆိုၿပီး လွည့္ပတ္ေနတဲ့ သူ႔ေနရက္ေတြထဲကို အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ထပ္ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဆန္စြာ ဝင္ေရာက္လာျပန္သည္။
မွာထားတဲ့ ေန႔လည္စာေအာ္ဒါက ၾကာလြန္းေနတာေၾကာင့္ ပ်င္းရိလာတာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ conversation တစ္ခုကို အေပၚဆြဲလိုက္ ေအာက္ဆြဲလိုက္ ထပ္ၾကည့္မိသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းသြားတဲ့ အစ္ကိုႀကီးက သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ စကားစၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ့ေန႔စဥ္အျပန္အလွန္ စကားေျပာမွုမွာ ေနရာယူလာၿပီ ျဖစ္၏။
မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံမိသြားရင္ အၾကည့္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာရွိလဲဆိုတာကို မသိေအာင္ အထိေတာ့ သူမတုံးေသး။ သို႔ေပမဲ့လည္း ဒါက တစ္ေယာက္ထဲ ေရွာင္ထြက္လို႔ရတဲ့ အရာလည္း မဟုတ္ေန။ ဟုတ္တယ္ေလ ဟိုဖက္က ဖြင့္ေျပာထားတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာက လြဲလို႔ ခင္ဗ်ားကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ႐ုပ္တည္နဲ႔ သြားေျပာရင္ မရွိတဲ့အက်ိဳးေတြ ဟတ္တပ္နည္းကုန္မွာေပါ့။
မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးရင္လည္း မဟုတ္။ ဟုတ္ေနလားဆိုရင္လည္း လုံေလာက္တဲ့ သက္ေသရွိမေန။ သူ႔အျဖစ္ကလည္း ဆုပ္လည္းဆူး စားလည္း႐ူး။ ကက်ိဳးကေၾကာင္ေတြ လာေျပာရင္ေတာ့ ဘေလာ့ပစ္မွာလို႔ တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ႀကိမ္းဝါးထားေပမဲ့ အခုဟာကက် လမ္းေပၚက ေတြ႕လာတဲ့ ေၾကာင္ပုံေလးေတြ ပို႔တာတို႔၊ သူစားေနက် စားေသာက္ဆိုင္က အရသာဘယ္လို အသစ္ထပ္ရွိလာတာ တို႔ကလြဲရင္ ဘာမွမရွိ။
ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥ အေသးေလးေတြကို တစ္ဖက္လူ မပ်င္းေအာင္ ေျပာလည္းေျပာတတ္တယ္။ အင္းေလ အႏုပညာေက်ာင္းသားကိုး။ အဲ့ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ေနလာရင္းကေန စကားဝိုင္းေလးေတြကို သူ႔ဖက္က သေဘာက်မိလာတယ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားပါတမိတယ္။ ထို႔အျပင္ ငါ့ကိုမ်ား ကစားေနတာလားဘာလားနဲ႔ အေတြးမ်ားရၿပီးေနာက္ ဒီဆက္ဆံေရးက risky ျဖစ္လြန္းတယ္ဆိုတာ သူသိလာရသည္။
