Hananene 7 gizem

BOŞLUK

Yashiro'nun anlatımıyla;

Ben neredeyim böyle?

Her şeyden önce;

Telefonumu kapattım ve gülerek ilk adımımı attım. Neden temizliğe gitmediğimi merak ediyorsanız Hanako'ya sürpriz olarak donut yapacağım. Çok sevdiğini biliyorum bu yüzden onu mutlu edeceğini düşündüm.

"Yashiro-san! Dikkat edin!"

Bu Akane-kun'un sesiydi. Arkamı döneceğim anda birinin ağzımı kapatmasıyla olduğum yerde dona kaldım.

"Sakin ol Amane'nin sevgilisi. Bir şey yapmayacağım! Söz veriyorum..."

Gülerek söylediği bu söz karşısında sakin olmaya çalıştım. Nede olsa Hanako beni kurtarmaya gelirdi, değil mi? Ben ona güveniyordum.

"Şimdi uslu bir kız ol ve bunu iç, yoksa..."

Başımı hemen yukarı aşağı salladım.
O pislik sırıntışlarından birini yaparak cebinden  bir şişe çıkardı.

"İç bakalım!"

Şişenin kapağını açtı, çenemi tuttu şişenin içindeki şeyi dudaklarımdan boşalttı. Benden uzaklaştı.

"Nasıl hissediyorsun?"

Gözlerimi kapatıp açtığımda gözlerim buğulanmaya başladı. Bir anda yere çöküp bir elimle ağzımı bir elimle midemi tuttum sonra kan kustum.

"B-bana ne y-yaptın?"

"Sadece bir sihir!"

Daha fazla dinleyemeden gözlerim kapandı. Gözlerimi açtığımda gördüğüm tek şey bir boşluktu.

"N-neredeyim ben? Hanako-kun"

Biraz etrafı izledikyen sonra sesler duymaya başladım. Bu Hanako-kun'un sesiydi birde Tsukasa-kun'un.

"Hanako-kun! Neredesin!"

Etrafta koşturmaya başladım.

"Neden?"

Hanako-kun bunu söylemişti.

Biraz daha onu dinlemeyi deneyecektim ama bir anda karşımda beliren ev dikkatimi çekti.

"Bu da ne?"

Eve doğru ilerliyordumki biri kolumu tuttu.

"Eğer oraya bir kez girersen bir daha çıkamazsın."

Kafamı kolumu tutan kıza çevirdim.

"Sende kimsin?"

"Ben Himari! Memnun oldum, peki sen kimsin?"

"Bende Nene."

"Pekâlâ Nene-chan! Sana böyle sesleneceğim! Sorun olmaz değil mi?"

"Olmaz, Himari-chan! Peki biz neredeyiz biliyor musun?"

Himari-chan başını salladı ve eliyle boşluğu gösterdi.

"Evet! Biz boşluktayız! Yani uzak kıyı! Buraya 2-3 gün önce geldim! Ama biraz daha durursam yok olacağım!"

"N-nasıl yani?"

"Sende biliyorsun, benim gibi sende yok olacaksın!"

Himari olması gerektiğinden daha mutlu görnüyordu. Korkmuyordu.