Hananene 7 gizem

BEDEL #3 Final

Son gündü bugün. Diğerleri malzemeleri şimdi getirmezse süre bitecek.

"Numara 7. Bir şeyler oluyor anlamadım."

Gözlerimi pencereden ayırıp Yashiro'ya çevirdim. Titriyordu, dudaklarının kenarından kan akıyordu.

"Yashiro lütfen... lütfen uyan"

Yashiro'nun buz gibi olan elini tuttum.

"İyi olacaksın, seni kurtaracağım. Bana her zaman güvenebilirsin."

Mitsuba bize yan gözlerle baktıktan sonra gözlerini cama çevirdi, gözlerini kısarak beni dürttü.

"Numara 7 sanırım, numara 4 ve 5 geldi."

Gözlerimi cama çevirdim. Bunlar Tsukigomori ve Shijima'yı, hemen arkasından çocuk abisi ve Mitsuba geldi.

"Ha? Nasıl?"

Gözlerimi yanımda duran Mitsuba'yı çevirdim.

"Ah, orada ölürler diye düşünmüştüm."

Bir anda oda da küçük çaplı bir fırtına koptu. Etrafı simsiyah sisler kaplamıştı, hemen ardından sislerin içinden Tsukasa çıktı.

"HANAKO, SENPAİ'Yİ AL VE KAÇ!"

Odanın içerisine herkes toplanmıştı artık.

"Numara 7-sana bu malzemeleri alın! Numara 5 size yardım edecektir!"

***

Yashiro'nun anlatımıyla;

Neredeyim bilmiyorum ama kendimi çok kötü hissediyorum. Kendimi yorgun, bitkin ve neşesiz hissediyordum. Sanki artık yaşamanın bir önemi yokmuş gibi.

Gözlerimi aralayıp nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Burası bir yaylayı andırıyor. Nedense burası gözüme çok tanıdık geldi.

"Anne kendini daha iyi hissediyor musun?"

Gözlerimi bu güzel manzaradan ayırıp yandaki küçük eve baktım. Küçük adımlarla evin içine doğru yürüdüm.

"Bana Yuma-chan'ı çağır"

Önündeki bana benzeyen kız kafasını sallayarak biraz uzak olan eve doğru koşmaya başladı.

Kadın kızın arkasından bakıp yanında duran beşiğe baktı.

"Hepimiz ölsek bile sen yaşayacaksın."

Kadın bunları söyledikten sonra eline bir kağıt ve kalem aldı. Üstüne bir şeyler yazarken bende yazıları okumayı denedim.

'Sevgili kızım Nene,

Bu notu okuyorsan eğer artık gerçekleri öğrenmiş olman gerekir. Biz bir hata yapıp dönüşü olmayan bunun anlamı dilek diledik ve karşılığını ödemek için ölmeyi seçtik . Şimdi soruyorsundur başka seçeneğiniz yokmuydu diye, bu senin iyiliğin için. Yani diğer bir değişle, başka seçeneğimiz yoktu.

Sana diyeceğim şey şuki, asla ümidini kaybetme. Biz seni yaşatmak amacıyla canımızı veriyoruz ve sende o canı koru.

    Seni çok SEVİYORUM canım kızım

~ Sevgilerle annen~'

Bu not ne böyle?

Ve niye benim ismim yazıyor?

"Anne! Geldim! Yuma-chan'ıda çağırdım!"

Içeriye doğru girdi kız yanındaki kadınla.

Ama bu benim annem?

Kadın ilk önce beşiğe baktı sonra anneme döndü.

"Yuma-chan, kızım sana emanet. Lütfen ona iyi bak."

Yeni anladım bu benim annem...

Annem yani üvey annem beni kucağına aldı ve evden koşarak çıktı.

Gözlerimden yaşlar süzülürken parçalandığımı fark ettim.

"Ne oluyor?!"

Vücudum un ufak olurken annem benim olduğum tarafa döndü.

"Yaşayacaksın..."

Gözlerim tekrar karardı. Gözlerimi tekrar açtığımda karşımda çok özlediğim o yüzü gördüm.

"Hanako-kun!"

"YASHIRO!"

Hanako üstüme atlayarak bana sarıldı ve kulağıma fısıldadı.

"Seni çok özledim."

Gözleri dolmuştu.

"Senpai! Iyi misin? Kalk üstünden Hanako!"

Kou, Hanako'nun kafasına vururken Hanako avuç içimi öptü, sonrada dudağımı...

"Numara 7-sama kardeşiniz gelmek istiyor!"

Bu Mei-san'dı. Hanako benden ayrılıp üstümden kalktı. Kafasını sallamasıyla Tsukasa-kun içeriye girdi.

"Amane! Bastığımıza çoook sevindim!"

Sanırım bu çocuğa asla içim ısınmayacak...

~~●~~

Eveeettt ben bu kitabida boyle bitiriyorum cunkuuu ben cok lanet bir yazarım...

Neyse umarim begenmissinizdir.
Baska hikayelerde gorusmek uzere
(⁠ ⁠◜⁠‿⁠◝⁠ ⁠)⁠♡