Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alihan Sönmez, 02/02/2003 doğumlu olup 21 yaşındadır. Güzel bir ortaöğretim ve lise eğitiminden sonra ailesinin isteği üzerine İstanbulun en iyi üniversitesine gitmeye karar verir. Böylece annesi Hayrunisa hanım, babası Ali beyden ayrılıp yeni bir hayata atılır (yani aynı şehirde farklı evlerde yaşıyorlar). Anne ve babası onu her konuda desteklemektedir. Annesi de babası da onun kendileri gibi başarılı birer doktor olmasını istemektedir.
Annesi Hayrunisa hanım 20/10/1979, babası Ali bey de 19/09/1979 doğumludur ve yanlız iki çocukları vardır.
Karanlık bir gün akşamı şimşek durmadan çakıyor ve gökyüzü dünyaya yardım çığlıkları atıyordu. Kimse sokaklara çıkmaya cesaret edemiyordu, sokaklar bomboştu. Sanki tüm insanlar dünyayı terk etmiş gibiydi, heryer sesizdi. Kimsenin sesi gelmiyordu, gökyüzü dışında.
Öyleki, beş çocuklu üst komşumdan bile tek kelime duymamıştım. Herkes evine sığınmış iken ben markete gitmek ve bir paket süt almak istiyordum. Süt içmeden yatamıyordum ve saat 10:32 idi hemen yatmam gerek diye düşünüyordum ama yapamazdım. Küçüklüğünden beri süt içme alışkanlığı kazanmıştım. Hemen gidip gelirim, beş dakika bile sürmez diyip kendimi boş, ısız sokaklara attım.
Marketten çıkıp evime dönyordum. Tenha sokaklardan birine girdiğim sırada bir inleme sesi duydum, ama ne olduğuna bakmak istemedim. Çünkü buralarda sarhoş kadın ve erkekler çok olurdu. Ama hem merakıma yenilip, hemde yaralı biri olabileceğini düşünüp sesin geldiği yere yöneldim. Bir anda dona kaldım. Karşımda bir adam yere oturmuş bir kadın'nın boynunu emiyor veya ısırıyordu, kadın da ses çıkarmayı bırakmıştı.
"Hadi ama! Bari burada yapmayın." diyip gözlerimi kapattım. "Eviniz yok mu canım!" diye bağırıp yoluma devam ettim. "Ah seni aptal! Ne diye bakıyorsun ne olduğu belli, meraklı, meraklı aptal" diye söylenip durdum içimden.
Yürürken kendi adımlarıma uymayan ayak sesleri duymaya başladım. Birkaç kez arkama dönüp kontrol ettim, kimse yoktu. Ama kimse olmamasına rağmen ayak sesleri gelmeye devam ediyordu. Bir korku sardı içimi, en sonunda dayanamadım ve arkama dönüp geri geri yürümeye başladım. Böylece bu sesin sebebini görebilecektim. Ama bir anda duraksadım çünkü birşeye çarpmıştım, çarptığım şeyin ne olduğunu anlayamadım çünkü hareket etmiyordu, sanırım cansızdı.
